İmamət (ərəbcədən – imamət) İslam dinində çoxşaxəli bir anlayışdır. Ən geniş mənasında imaməti, bir qrup insanın ictimai, dini və ya siyasi həyatında rəhbərlik etmək və onlara yol göstərmək kimi təsvir etmək olar. Bu, sadəcə bir namaz qılınması zamanı cəmaətə rəhbərlik etməkdən (ki, bu da imamətin ən məşhur təzahürüdür) çox daha geniş bir konsepsiyadır.
İmam, namazda cəmaətə rəhbərlik edən şəxs olmasının yanında, dini biliyə malik, əxlaqı pak, ədalətli və cəmiyyətə nümunə olan bir şəxs kimi də qəbul edilir. Ərəb dilindəki "imam" sözü, "öncül", "rəhbər", "sərəncamçı" kimi mənaları da ehtiva edir. Bu mənalar imamətin daha geniş spektrini əhatə edir və onun yalnız dini deyil, həm də ictimai və siyasi aspektilərini vurğulayır.
Şii İslamında imamətin mənası daha da genişlənir və geneoloji irsiyyətə bağlıdır. Şiələrə görə, imam Peyğəmbərin (s.ə.s.) və ya Əli ibn Əbutalibin (ə) nəslindən olan, Allah tərəfindən seçilmiş və xüsusi ilahi bilikə sahib olan bir şəxsdir. Bu kontekstdə, imamlar Peyğəmbərin (s.ə.s.) varisi və Allahın yer üzündəki nümayəndələri kimi qəbul edilir. Bu təfsir, imaməti sırf dini rəhbərlikdən kənara çıxararaq, həmçinin siyasi və hüquqi səlahiyyətləri də ehtiva edir.
Ə. Haqverdiyev tərəfindən verilən "Vaxta ki, ona imamət verilib, o hər şeyi bilər" ifadəsi isə, imamətin mütləq bilik və hakimiyyət mənbəyi kimi qəbul edilməsini göstərir. Lakin bu, hər zaman belə qəbul olunmur və imamətin mənası müxtəlif İslam məzhəbləri və kontekstlərdə fərqli şəkildə təfsir oluna bilir. Burada "hər şeyi bilmək" ifadəsi, imama verilən səlahiyyətin və etibarın genişliyini və onun dini və ya ictimai məsələlərdə qərar vermək bacarığını ifadə edir.