İmrənmək, Azərbaycan dilinin zəngin leksikasında özünəməxsus yer tutan bir feldir. Sadəcə "həvəslənmək" demək deyil, bu söz daha dərin, daha duyğusal bir məna kəsb edir. İmrənmək, bir şeyə qarşı içdən, səmimi bir arzu və həvəsin yaranması, həmin şeyə yiyələnmək istəyinin canlanmasını ifadə edir. Bu, sadəcə ağız sulanması deyil, həm də ürəkdən, qəlbdən gələn bir istəkdir.
Tamah düşməkdən daha çox, imrənmək, həmin şeyə mənəvi bir bağlılığın əlamətidir. İştahaya gəlmək mənası ilə əlaqələndirilə bilər, amma yalnız fiziki deyil, ruhani bir acılığın təzahürüdür. Bir ləzzətə, bir mənzərəyə, bir hadisəyə, hətta bir insan əlaqəsinə qarşı imrənə bilərik. Bu, tamahkarlıqdan fərqli olaraq, sahiblənmək istəyindən daha çox, o şeyə yaxın olmaq, onu hiss etmək, ondan zövq almaq arzusudur.
Məsələn, bir şirin yeməyə imrənmək, sadəcə onun dadına baxmaq istəyindən daha artığıdır; onun ətirini duymaq, görünüşünü seyr etmək, hazırlanma prosesini izləmək kimi duyğu və hissləri də əhatə edir. Ya da gözəl bir mənzərəyə imrənmək, onu sadəcə görməkdən daha çox, onun bir hissəsi olmaq, onun gözəlliyinə qərq olmaq arzusudur.
Beləliklə, imrənmək sözünün mənası, sadəcə lüğətlərdə verilən qısa izahlardan daha geniş və zəngindir. Bu, duyğuların dərinliyini, arzuların səmimiyyətini və insanın həyata olan bağlılığını əks etdirən bir ifadədir. Onun tərkibində istək, həvəs, ehtiras, hətta bir qədər də həsrət gizlənir.