Kef (ər.): Ruhi və fiziki vəziyyətin, əhval-ruhiyyənin ümumi ifadəsi olaraq istifadə edilən bir sözdür. Sadəcə "əhval" deməkdən daha çox, insanın həmin an yaşadığı duyğu və təcrübələrinin – həm müsbət, həm mənfi – ümumi bir yekununu əks etdirir. Kef, anlıq bir hal olub, dəyişkən xarakter daşıyır; bir an əla, digər an isə pis ola bilər.
Sözün kökünə nəzər salsaq, ərəb mənşəli olduğu aydın olur. Lakin Azərbaycan dilində geniş yayılmış və mədəniyyətimizə tam inteqrasiya olunmuş bir sözdür. "Kefin necədir?" kimi gündəlik həyatımızda tez-tez işlətdiyimiz ifadələr, söhbətlərimizdə insanlarla ünsiyyət qurmağımızda "kef" sözünün əhəmiyyətini göstərir. Bu sorğu sadəcə olaraq formal bir hörmət göstərməkdən deyil, həm də insanın daxili dünyasına, onun hal-əhvalına qarşı həssaslığı əks etdirir.
"Kefim yaxşı deyil" deyərkən, sadəcə olaraq üzülmək və ya kədərli olmaqdan daha geniş bir mənzərəni ifadə edirik. Bu, bəlkə də yorğunluq, xəstəlik, təlaş və ya müəyyən bir narahatlıqdan irəli gələn ümumi bir vəziyyətin ifadəsidir. Beləliklə, "kef" sözü, dəqiq bir duyğunu deyil, daha geniş bir emosional və ya fiziki vəziyyəti ifadə etmək üçün ideal vasitədir.
Qısacası, "kef" sözü sadəcə bir lüğət mənasından çox, Azərbaycan mədəniyyətinin zənginliyini və dilin ifadə gücünü əks etdirən, həyatımızın ayrılmaz bir hissəsi halına gəlmiş çoxcəhətli bir termindir.