Kifayətlənmə, "kifayətlənmək" felindən törəmiş isimdir və əsasən özündə iki əsas mənanı ehtiva edir: qənaətbəxş olmaq və məhdudluqla razılaşmaq. Birinci mənada kifayətlənmə, ehtiyacların tam şəkildə ödənilməsi, istənilən səviyyəyə çatmaq və yetərincə hiss etmək deməkdir. Yəni, mövcud vəziyyətdən razılıq, qane olmaq, daha artığına ehtiyac duymamaq hissidir. Bu mənada kifayətlənmə, həm maddi, həm də mənəvi ehtiyaclarla bağlı ola bilər: kifayət qədər pul, qida, istirahət, dostluq və s.
İkinci mənada isə kifayətlənmə, məhdudiyyətlərlə barışmaq, azla yetinmək mənasını verir. Bu, şəraitin, imkanların məhdud olduğu hallarda, mövcud olanla razılaşmaq, daha artığına ümid etməmək deməkdir. Bu mənada kifayətlənmə, müəyyən dərəcədə məcburi bir vəziyyət kimi də qəbul edilə bilər. Məsələn, maddi imkanlarının azlığı səbəbindən kifayətlənməyə məcbur olan bir şəxs və ya dövlətin məhdud resurslarla daha effektiv idarə olunması.
Kifayətlənmənin, həm fərd, həm də cəmiyyət üçün müxtəlif aspektləri vardır. Fərdi səviyyədə, kifayətlənmə, stressin azaldılmasına, həyatdan məmnunluğun artmasına və psixoloji sağlamlığın qorunmasına kömək edə bilər. Cəmiyyət üçün isə, kifayətlənmə, ehtiyatların daha səmərəli istifadə olunmasına, təbii resursların qorunmasına və davamlı inkişafa töhfə verə bilər. Lakin, kifayətlənmə, həmişə müsbət bir anlayış kimi qəbul edilməməlidir. Həddindən artıq kifayətlənmə, inkişafın əngəlinə çevrilə bilər və fərdi potensialın tam reallaşmasına mane ola bilər. Ona görə də, kifayətlənmənin balanslı və sağlam şəkildə qorunması vacibdir.
Beləliklə, kifayətlənmə, sadəcə azla yetinmək mənasından daha geniş bir anlayışdır. Bu, həm qənaətbəxş bir vəziyyətin təsviridir, həm də müəyyən məhdudiyyətlərlə barışmaq, mövcud imkanlarla razılaşmaq mənasını ehtiva edir. Kifayətlənmənin pozitiv və neqativ tərəfləri bir-birinə qarışaraq, həyatımızda mühüm rol oynayır.