Könül sözü Azərbaycan dilində qəlb, ürək mənasında işlənir, lakin sadəcə anatomik bir orqan kimi deyil, daha çox mənəvi, duyğu və hisslərin mərkəzi kimi qəbul edilir. Bu mənada, könül insanın daxili aləminin, düşüncələrinin, arzularının, sevinc və kədərlerinin, sevgi və nifrətinin, ümid və qorxularının məskənidir. Sözün poetik və emosional yükü daha ağır basır, sadəcə "ürək" sözünün əvəzi kimi deyil, daha dərin bir məna ifadə edir.
Könül, qəlb kimi fiziki bir varlıq olmasa da, ədəbiyyatımızda və xalq yaradıcılığımızda özünəməxsus bir obraz kimi canlanır. Şerlər, mahnılar və nağıllar vasitəsilə könül, sevinc və kədərin, sevgi və ayrılığın, ümid və məyusluğun simvolu kimi təsvir olunur. Könülün "sızlaması", "yanması", "qırılması", "sevinməsi" kimi ifadələr bu mənəvi mərkəzin duyğu və hisslərə necə həssas olduğunu göstərir.
Misal olaraq verilən şeir parçasında "Könlümün sevgili məhbubu mənim; Vətənimdir, vətənimdir, vətənim" misraları könülün ən müqəddəs və dərin hissləri - vətən sevgisini ifadə edir. Burada könül, sadəcə sevgi hissinin deyil, həm də vətənə bağlılığın, millətlə birliyin və milli kimliyin mərkəzi kimi təsvir olunur. Könül, bu mənada, insanın mənəvi dünyasının əsasını, milli varlığının təməl daşını təşkil edir.
Beləliklə, "könül" sözü, Azərbaycan dilinin zəngin leksikasında sadəcə "qəlb"in sinonimi deyil, daha dərin bir məna daşıyan, emosional və mənəvi bir anlayışı ifadə edən bir söz olaraq özünəməxsus yer tutur.