Körükçülük, əslində, sadəcə bir "körükçünün işi, peşəsi" deyil, zəngin bir tarixə, dərin bir mədəniyyətə və incə bir sənətə malik olan bir sahədir. Bu, dəmirçiliyin ayrılmaz hissəsi, onun can damarıdır. Körükçülük, odun alovunu qızdırmaq, dəmiri istənilən temperaturda saxlamaq üçün əzəmətli bir bacarıq tələb edir. Yalnız bir körüyü idarə etmək deyil, atəşin nəfəsini hiss etmək, onunla ünsiyyətdə olmaq sənətidir.
Körükçünün əlləri, illər boyu əmək sərf etməkdən qaralmış, bəlkə də yanıq izləri daşıyır. Ancaq bu əllər, öz zamanının əl sənətinin incə nümunələrini, qılıncdan qapıya, müxtəlif alətlərdən bəzək əşyalarına qədər saysız-hesabsız əşyanın meydana gəlməsinə səbəb olan bir əməyin simvoludur. Körükçü, dəmirçi ustası ilə birlikdə əsl bir komanda rolunu oynayır, onun işinin uğuru çox zaman körükçünün bacarığına bağlıdır.
Tarix boyu, körükçülük müxtəlif mədəniyyətlərdə fərqli üsullarla həyata keçirilmişdir. Sadə əl körüyündən mürəkkəb mexaniki sistemlərə qədər geniş bir çeşid mövcuddur. Bu üsulların hər biri, öz dövrünün texnologiya səviyyəsini və körükçünün yaradıcılığını əks etdirir. Beləliklə, körükçülük, sadəcə bir peşə deyil, həm də texnologiya tarixinin, mədəniyyət tarixinin və əmək tarixinin ayrılmaz bir parçasıdır.
Müasir dövrdə, texnologiyanın sürətli inkişafı ilə, ənənəvi körükçülüyün əhəmiyyəti azalsa da, bu sənətin ünvanı, dəmirçilik tarixində, incəsənət tarixində və əlbəttə ki, Azərbaycan mədəniyyət tarixində həmişə özünəməxsus yerini saxlayacaqdır. Bu zəngin irs, gələcək nəsillərə qorunub saxlanmalı və qiymətləndirilməlidir.