Kristallik (yun. κρύσταλλος - buzdan) sıfatı əsasən mineralların və onlardan təşkil olunmuş süxurların quruluşunu təsvir etmək üçün istifadə olunur. Bu termin, maddənin daxili quruluşunun müntəzəm, təkrarlanan atom və ya ion düzülüşü ilə xarakterizə olunduğunu bildirir. Yəni, kristallik maddələr düzenli, geometrik formada olan kristal şəklində mövcuddur. Bu düzülüş gözlə görünməyəcək qədər kiçik miqyasda olsa da, maddənin fiziki və kimyəvi xüsusiyyətlərinə böyük təsir göstərir.
Kristallik quruluş, atomların, ionların və ya molekulların üçölçülü fəzada müəyyən bir nümunəyə görə təkrarlanan nizamlı düzülüşüdür. Bu nümunə kristal qəfəs adlanır və onun əsas xüsusiyyəti periodikliyidir. Bu periodiklik maddənin xüsusi fiziki xüsusiyyətlərini – məsələn, anizotropiyanı (müxtəlif istiqamətlərdə müxtəlif xassələr göstərmə), yüksək ərimə temperaturunu, sərtliyini və parıldamağını – müəyyən edir.
Kristallik terminini geologiyada süxurların təsnifatında rast gəlmək olar. Məsələn, "kristallik süxurlar" ifadəsi maqma və ya metamorfik proseslər nəticəsində əmələ gəlmiş, kristal quruluşlu süxurları ifadə edir. Granit, bazalt və mərmər bu qrupa aiddir. Bunun əksinə olaraq, çökmə süxurlar əksər hallarda amorf (qeyri-kristallik) strukturdadırlar.
Maraqlı bir məqam kimi, "kristallik" termini fizikada da geniş istifadə olunur. Burada maddenin kristal və amorf halları arasındakı fərq dəqiq təyin edilir. Amorf maddələr (məsələn, şüşə) nizamsız atom düzülüşünə malikdirlər və müəyyən kristal quruluşa sahib deyillər. Kristallik quruluşu olan maddələr isə yüksək dərəcədə nəzəmlilik və periodiklik ilə xarakterizə olunur. Bu fərq maddənin bir çox xüsusiyyətlərinə əhəmiyyətli təsir göstərir.
Nəticə etibarilə, "kristallik" sadəcə "kristal formasında olan" mənasından daha çox şey ifadə edir. Bu, maddənin daxili quruluşunun müəyyən bir nəzəmlilik səviyyəsini ifadə edən mühüm elmi termindir.