Qafiyəsiz sifəti, əsasən poeziya və şeir sənətinə aid olaraq, qafiyənin olmamasını və ya qafiyənin pozğunluğunu bildirir. Yəni, şeirin misralarının sonlarında səsləşən hecaların olmaması və ya səsləşmənin qeyri-kafi və qənaətbəxş olmaması vəziyyətini ifadə edir.
Qafiyənin şeirin əsas bədii vasitələrindən biri olduğunu nəzərə alsaq, qafiyəsiz şeir müəyyən bir sənətkarlıq tələbi ilə yazılmasa da, özünəməxsus bir estetik təsir yarada bilir. Qafiyəsiz şeirlərdə ritm və ahəng digər vasitələr, məsələn, ritmik təkrarlar, sintaksis quruluş, səs təəssüratı və s. vasitəsilə yaradılır. Belə şeirlər daha sərbəst və təbii səslənə bilər, müəllifin ifadə azadlığını artırır.
Misallarımızda olduğu kimi, “ağ” sözünün qafiyə kimi uyğun bir sözün tapılmaması və ya köhnə bir qafiyəsiz şeirin darıxdırıcı təsiri, qafiyəsiz şeirin bəzən uğursuz bir seçim olduğunu, həmçinin müəllifin qafiyə axtarışında çətinlik çəkdiyini göstərir. Lakin bu, qafiyəsiz şeirin hər zaman uğursuz olacağı anlamına gəlmir. Əksinə, bacarıqlı əllərdə qafiyəsizlik, şeirə fərqli bir ifadə gücü və orijinallıq qazandıra bilər.
Qafiyəsiz şeirin tarixi kökləri dərinə gedir və müxtəlif ədəbi ənənələrdə rast gəlinir. Müasir poeziyada isə qafiyəsiz şeir yazmaq sərbəstliyinin artması ilə daha da populyarlaşmışdır. Beləliklə, "qafiyəsiz" sadəcə bir texniki termin deyil, eyni zamanda şeirin yaradılmasında tətbiq olunan və müəyyən bədii təsiri əldə etməyə çalışan bir üslubdur.