Qaşıqçı: Azərbaycan dilinin izahlı lüğətlərində sadəcə "qaşıq qayıran usta" kimi təqdim edilən "qaşıqçı" sözü, gerçəkdə daha zəngin bir məna dünyasını ehtiva edir. Bu peşə, sadəcə qaşıq düzəltməklə məhdudlaşmır; əslində, zərgərlik sənətinin bir qolu olaraq, yüksək səviyyəli sənətkarlıq və dəqiqlik tələb edən bir fəaliyyətdir.
Qaşıqçılar, əsasən, ağacdan, bəzən isə sümükdən, metal və ya digər materiallardan qaşıqlar hazırlayırdılar. Lakin onların işi yalnız adi ev əşyaları istehsalı ilə bitmirdi. Bədii qaşıqlar, xüsusilə də oyma və naxışlarla bəzədilmiş əsərlər, zənginliyin və sənətkarlığın simvolu kimi qiymətləndirilirdi. Bu qaşıqlar, həm ev əşyası, həm də qiymətli hədiyyə olaraq istifadə edilir, bəzən isə kolleksiya əşyaları kimi saxlanılırdı.
Qaşıqçılıq sənəti, uzun illər ərzində, nəsildən-nəsilə ötürülərək inkişaf edib. Hər bir qaşıqçı, öz ustalığını özünəməxsus üslub və texnikalarla nümayiş etdirirdi. Oyma, yonma, cilalama kimi texnikaların mükəmməl biliyi və yaradıcı düşüncə tərzi, bir qaşıqçının əsərlərinin qiymətini müəyyən edən əsas amillər idi. Hər bir qaşıq, özündə sənətkarın əməyini, bacarığını və sənətə olan məhəbbətini əks etdirirdi.
Müasir dövrdə, texnologiyanın sürətli inkişafı ilə əlaqədar olaraq, ənənəvi qaşıqçılıq sənəti tədricən geriləməkdədir. Lakin, bu sənətin tarixi əhəmiyyəti və bədii dəyəri nəzərə alınaraq, onun qorunması və inkişafı üçün səylər göstərilir. Qaşıqçıların əl işləri, muzeylərdə və özəl kolleksiyalarda qiymətli sərvət kimi saxlanılır və gələcək nəsillərə ötürülür.