Qəhqəhə (ər. قهقهة - qəhqəhə) sözü bərkdən, coşqun və səsli şəkildə edilən gülüşü ifadə edir. Sadəcə gülüşdən fərqli olaraq, qəhqəhə daha intensiv, daha duyğu dolu və daha eşidilən bir səsdir. Bu səs, insanın daxili sevincini, coşğunu və ya hətta həyəcanını əks etdirərək, ətrafdakılara da bu duyğuları ötürür.
Qəhqəhənin səsi, gülüşün növündən asılı olaraq, müxtəlif çalarlarda ola bilər. Şadlıqdan qaynaqlanan qəhqəhə açıq, səlis və melodik olur; əsəbləşmədən qaynaqlanan isə biraz sərt və ya qırğın ola bilər. Hətta qəhqəhənin tonunda, insanın yaşının, sosial durumunun və hətta əhval-ruhiyyəsinin əks olunduğunu da müşahidə etmək mümkündür.
Verilən misalda "Bu sözə qarşı oturan sərxoşlardan qeyri-təbii qəhqəhələr eşidildi" cümləsində olduğu kimi, qəhqəhə bəzən normal vəziyyətdən kənara çıxan, həddindən artıq və ya saxta ola bilər. Sərxoşların qəhqəhəsi kimi. Bu vəziyyətdə qəhqəhə, daxili vəziyyəti əks etdirməkdən daha çox, fiziki və ya psixi bir vəziyyətin nəticəsi olaraq görünür.
Ədəbiyyatda, qəhqəhə çox vaxt obrazların xarakterini və əhval-ruhiyyəsini ifadə etmək üçün istifadə olunur. Gülüşün bu intensiv forması, oxucuda və ya tamaşaçıda daha güclü bir təsir yaradır və hadisələrin gedişatına yeni bir rəng qatır. Qəhqəhə, həm də sevincin, coşqunun və ya hətta qələbənin əlaməti kimi qələmə verilə bilər.