Qılınc: Tarixin və ədəbiyyatın ayrılmaz simvolu olan qılınc, xəncərdən daha böyük ölçülü, əyri və ya düz bir ağızlı kəsər silahdır. Onun uzunluğu və formasına görə müxtəlif növləri mövcuddur; bəziləri əsasən kəsmə, digərləri isə deşmə funksiyasına malik olub həm də həmən dövrlərin hərbi taktikalarının və texnologiyalarının təcəssümüdür. Qılınc sadəcə bir silah deyil, həm də güc, şərəf, cəsarət, hakimiyyət və hətta ədalət simvolu kimi tarix boyu müxtəlif mədəniyyətlərdə geniş yayılmışdır.
Tarixi mənbələrə əsasən, qılınclar müxtəlif materiallardan, məsələn, mis, tunc, dəmir və polad kimi metallardan hazırlanmışdır. Onların istehsal texnologiyası zamanla təkmilləşərək daha möhkəm və iti silahların yaranmasına səbəb olmuşdur. Qılıncların bəzədilməsi də dövrün incəsənətini əks etdirərək, dəyərli daşlarla, oyma naxışlarla bəzədilmiş nümunələri də mövcuddur. Bu bəzəklər silahın sahibi haqqında məlumat verərək, onun sosial statusunu, gücünü və ya mənsubiyyətini göstərirdi.
Qılıncın əhəmiyyəti yalnız döyüş meydanında deyil, həm də mədəniyyət və ədəbiyyatda özünü göstərir. Əfsanələr, əsərlər və rəsmlərdə qılınc qəhrəmanlıq, igidlik və mübarizənin simvolu kimi təsvir olunur. "Qılınc yarası gedər, dil yarası getməz" atalar sözü isə qılınc yaralarının fiziki olaraq sağalmasına baxmayaraq, sözlərin yaratdığı mənəvi yaraların daha dərin və uzunmüddətli olmasına işarə edir. Bu, qılıncın fiziki gücün simvolu olmasının yanaşı, həm də sözün gücünün və mənəvi yaraların dərinliyinin fərqinə işarə edən bir məna daşıyır.