Qışqırmaq – Səsinin bütün gücü ilə, bərk və kəskin şəkildə danışmaq, səs çıxarmaq deməkdir. Bu həm də emosional vəziyyətin güclü ifadəsinin bir yoludur. Qışqırma həm sevinc, həm qorxu, həm də qəzəb kimi müxtəlif duyğuları əks etdirə bilir. Sözün kökü dərin tarixi köklərə malikdir və qədim dillərdə də oxşar mənaları əks etdirən sözlər mövcuddur. Qışqırmanın intonasiyası, tınısı, səs həcmi və uzunluğu isə insanın duyğu vəziyyətini daha dəqiq ifadə etməyə imkan verir.
Qışqırma, danışıqdan fərqli olaraq, aydın və qısa deyil, əksinə, emosiyaların təzyiqi altında çıxan, bəzən anlaşılmaz, hətta səs tellərinin gərginliyindən qırğın səslərlə müşayiət oluna bilər. Misal üçün, gözlənilməz hadisə ilə qarşılaşan insanın qışqırığı, normal danışıqdan fərqli olaraq, qorxu və təşvişini daha intensiv ifadə edir. Həmçinin, qışqırma, ətrafdakıları xəbərdar etmək, diqqəti cəlb etmək məqsədi ilə də istifadə oluna bilər.
Verilən nümunədə ("Cənnət xanım … başını silkələyib elə qışqırdı ki, üzündən pudra ələndi") qışqırmanın şiddəti və qəfilliyi vurğulanır. Pudranın ələnməsi isə qışqırmanın nə dərəcədə güclü olduğunu göstərən əyani bir təsvirdir. Bu, həm fiziki, həm də emosional cəhətdən qüvvətli bir hərəkət kimi təsvir olunur.
Beləliklə, "qışqırmaq" sadəcə "bərkdən danışmaq"dan daha çoxdur; o, insanın iç dünyasının qığılcımlarını əks etdirən, emosional gücünü göstərən və ünsiyyətin xüsusi bir formasıdır. Bu sözün mənasını anlamaq üçün, yalnız onun sözlük tərifini bilmək kifayət etmir; o, həmçinin kontekstə və qışqırmanın səbəbinə də bağlıdır.