Qotika (xüsusilə XIII-XVI əsrlərdə Qərbi Avropada inkişaf etmiş memarlıq üslubu) – orta əsr Avropa memarlığının zirvəsi sayılan, Roman üslubundan sonra yaranmış və özünün bənzərsiz estetikası ilə seçilən bir tərzdür. Qotik memarlıq, sadəcə bir bina tikmək deyil, həm də dini və fəlsəfi ideyaların daşdan və şüşədən toxunmuş bir simfonik təcəssümüdür. Bu üslubun əsas xüsusiyyəti yüksəklik, işıq və incəlik anlayışının üstünlük təşkil etməsidir.
Qotik kilsələrinin və saraylarının ən fərqləndirici xüsusiyyətləri arasında çatma tağlar və nervürlü qübbələr ön plana çıxır. Bu konstruktiv elementlər, Roman üslubuna nisbətən daha yüngül və hündür binaların tikilməsinə imkan verirdi. Nəticədə, göylərə doğru uzanan, sanki yer üzündən cənnətə doğru yüksələn monumental strukturlar meydana gəlirdi. Bu hündürlüyü vurğulayan daha bir detal isə yuxarı qalxdıqca incələşən arxlar, "uçan butreslər"dir ki, onlar həm də binanın dayanıqlığını təmin edirdilər.
Qotik memarlığının zənginliyi yalnız konstruktiv həllərində deyil, həm də bədii tərtibatında özünü göstərir. Daş oymaları və bəzəklərin bolluğu, vitrajların rəngarəngliyi, heykəltəraşlıq işlərinin zərifliyi Qotik üslubuna xas olan xüsusiyyətlərdir. Bu bəzək elementləri müqəddəs hekayələri, dini simvolizmi və hətta gündəlik həyatı əks etdirir, bina divarlarını canlandıran hekayələrə çevrilirdilər. Vitrajlar isə, gün işığının rəngli şüalarını binanın içərisinə yayaraq, mistik və mənəvi bir atmosfer yaradırdı.
Qotik üslubu sadəcə memarlıq deyil, orta əsrlərin ictimai, dini və mədəni həyatının bir əksidir. O, Avropanın qüdrətli imperatorluqlarının, inkişaf etmiş sənətkarlıq ənənələrinin və mistik düşüncənin bir məhsuludur. Bu gün Qotik memarlığın möhtəşəm nümunələri dünyanın müxtəlif ölkələrində mövcuddur və min illər sonra belə, öz gözəlliyi və əzəməti ilə insanları heyran edir.