Lahuti (ər.) klassik şairlik ənənəsində ilahi, qüdsə aid olanı ifadə edən bir termindir. "Lahut" sözü öz kökünə görə "ləvvh-i mahfuz" (qorunmuş lövhə) ilə bağlıdır və ilahi əsərlərə, ilahi həqiqətlərə, qüdsə aid olan hər şeyə istinad edir. Bu mənada lahuti, maddi aləmdən uzaq, ruhani və mənəvi dünyanın təsvirinə, təcrübəsinə aid olan hər şeyi əhatə edir. Lahuti əsərlər, ədəbiyyatda, ilahi məhəbbətin, qüdsin, ilahi gözəlliyin və əzəmətin təsvirinə yönəlməklə xarakterizə olunur.
Sözün istifadəsində bir qədər incəlik də vardır. Sadəcə "ilahi" demək kifayət etmir. Lahuti, daha çox ilahi gerçəkliyin şairanə, estetik bir ifadəsidir. Şairin ilahi həqiqəti dərk etməsini və onu duyğulu, təsirli bir dildə oxucuya çatdırmasını ifadə edir. Lahuti bir mənzərə, sadəcə ilahi bir mənzərə deyil, daha çox insan ruhunu heyran edən, təəccübləndirən və mənəvi təkamülünə təkan verən bir görmə qabiliyyətidir. Bu mənzərə duyğulara, xəyallara və mənəvi bir həyəcana səbəb olur.
S. Hüseynin nümunəsində olduğu kimi, "özümü lahuti bir mənzərə qarşısında təsəvvür edirdim" ifadəsi, şairin özünü qüdsə, ilahi gözəllik və əzəmətin qarşısında təsəvvür etdiyini, ruhani bir vəhdətə qovuşduğunu göstərir. Bu təsəvvür, sadəcə bir xəyal deyil, daha çox ilahi həqiqətlərlə mənəvi bir əlaqə qurma cəhdi, ilahi həqiqətin estetik dərkidir.
Beləliklə, lahuti, sadəcə bir söz deyil, ilahi dünyanın şairanə və estetik ifadəsidir; bir təcrübənin, bir duyğunun, bir dərk etmənin ifadə formasıdır. O, klassik ədəbiyyatda, xüsusilə də mistisizmə meyilli əsərlərdə tez-tez rast gəlinən və zəngin məna yükü daşıyan bir termindir.