Ləhcəşünas [ər. ləhcə və fars. …şünas] sözü, əslində, iki əsas hissədən ibarətdir: "ləhcə" və "-şünas". "Ləhcə" ərəb mənşəli bir sözdür və müəyyən bir coğrafi bölgədə danışılan dilin, ümumi dilin variantını, yəni dialekti ifadə edir. "Şünas" isə farsca köklərə malik bir şəkilçi olub, "bilən", "öyrənən", "mütəxəssis" mənalarını verir. Beləliklə, ləhcəşünas sözü əsl mənasında "ləhcələri bilən", "ləhcələr haqqında elmi biliyə malik olan" və ya daha dəqiq desək, "dialektləri öyrənən mütəxəssis" anlamına gəlir.
Köhnə Azərbaycan dilində "dialektolog" sözü ilə sinonim kimi istifadə olunan "ləhcəşünas", müasir dilçilikdə daha çox dialektoloq termini ilə əvəz olunsa da, tarixi və leksikoqrafik əhəmiyyətini qoruyub saxlayır. Ləhcəşünaslar, konkret olaraq, müxtəlif dialektlərin fonetik xüsusiyyətlərini, qrammatik quruluşlarını, leksikasını və onların tarixi inkişafını öyrənirlər. Onların tədqiqatları, dilin coğrafi yayılmasını, tarixi dəyişikliklərini anlamaq, həmçinin dilin müxtəlif variantlarının qorunub saxlanılmasına və təbliğinə kömək edir.
Ləhcəşünaslığın əhəmiyyəti yalnız dil elminin inkişafı üçün deyil, həmçinin mədəniyyətin qorunması və təbliği baxımından da böyükdür. Çünki dialektlər, bir xalqın mədəni irsinin ayrılmaz bir hissəsini təşkil edir və onların öyrənilməsi, həmin xalqın tarixi, mədəniyyəti və həyat tərzi haqqında qiymətli məlumatlar verir. Bu baxımdan, ləhcəşünasların apardıqları tədqiqatlar, cəmiyyət üçün əhəmiyyətli bir ictimai xidmət sayıla bilər.