Mey (farsca mənşəli) – Azərbaycan dilində əsasən "şərab" mənasında işlənən bir sözdür. Lakin bu söz sadəcə "içki" kimi deyil, daha çox zəriflik, ləzzət və hətta bir az da romantika çağırışları ilə yüklənmiş bir termindir. Klassik ədəbiyyatımızda, xüsusən də şeirlərdə, mey sözü həmişə müəyyən bir estetik zənginlik daşıyır. Şərabın özünün simvolizmindən – həyatın, sevincin, məhəbbətin simvolu kimi – də istifadə edilir.
"Mey" sözünün istifadəsi yalnız şərabın özü ilə məhdudlaşmır. Məsələn, "mey məclisi" deyəndə sadəcə içki içilən bir yer deyil, əyləncəli, xoş bir əhval-ruhiyyənin, dostluğun və ünsiyyətin hakim olduğu bir məkan nəzərdə tutulur. Bu söz ətrafında bir çox məcazlı ifadələr də formalaşıb. Məsələn, "meydən çıxmaq" ifadəsi təkcə sərxoş olmağı deyil, həm də həddini aşmağı, özünü itirməyi bildirə bilər.
Atalar sözündə verilən "Hər nə etsən, et və lakin etmə meydən ictinab; Hər nə tutsan, tut və lakin tutma bir kari-səvab" misalı da mey sözünün mənalarının çoxcəhətliliyinə işarə edir. Burada "mey" həm konkret olaraq şərabı, həm də daha geniş mənada həyatın ləzzətlərini, hədsiz istifadə edildikdə zərərli ola biləcək hər hansı bir şey təmsil edə bilər. Yəni həzz almaq gözəldir, lakin həddini aşmaq olmaz, həyatı ölçülü yaşamaq lazımdır.
Beləliklə, "mey" sadəcə bir içki adı deyil, zəngin mədəni və ədəbi kontekstlərə malik, çoxşaxəli mənaları olan bir sözdür. Onun mənası və çalarları istifadə olunduğu kontekstdən asılı olaraq dəyişir.