Məcnunluq (ərəb. مجنون - məcnun - dəli, divanə) - əsasən dərin, hədsiz və qarşılıqsız sevgi nəticəsində baş verən, ağıl və düşüncənin pozulması ilə xarakterizə olunan bir vəziyyətdir. Sadəcə “dəlilik” və ya “divanəlik” kimi tərif edilməkdən daha çox, məcnunluq romantik sevgi ədəbiyyatında xüsusi bir yer tutur və sevgilinin özünü tamamilə sevdiyinə həsr etməsi, onun üçün hər şeyi qurban verməyə hazır olması kimi dərk edilir. Bu, yalnız ağılın pozulması deyil, həm də ruh halının, duyğuların, hətta davranışların dərin dəyişiklikləri ilə müşayiət olunan bir vəziyyətdir.
Aşıq Ələsgərin misrasında olduğu kimi (“Məcnunluqdu mənə peşə; Düşmüşəm mahala, Maral!”), məcnunluq sevgiyə olan hədsiz bağlılığın simvoluna çevrilib. Bu, sevgilinin varlığına tamamilə bağlanmasını, onun xatirinə hər şeydən imtina etməsini, hətta özünü məhv etməyə belə hazır olmasını ifadə edir. Məcnunluq, klassik ədəbiyyatımızda Leyli ilə Məcnun əfsanəsində olduğu kimi, qarşılıqsız sevginin, əzabın, özünü qurban vermənin ən yüksək təzahürüdür.
Vahidin fikrincə (“Eşqdən bu qədər söyləmək olmaz, Vahid! Mən bu məcnunluğa sevda deyərəm.”), məcnunluq sadəcə bir dəlilik deyil, sevginin ən yüksək səviyyəsidir, hətta sevdaya olan aşırı bağlılığın poetik ifadəsidir. Bu tərif, məcnunluğun sadəcə tibbi bir termin deyil, həm də dərin emosional və bədii bir məna daşıdığını vurğulayır.
Beləliklə, məcnunluq sözünün tərifi sadəcə “dəlilik” və ya “divanəlik” ilə məhdudlaşmamalıdır. O, qarşılıqsız və hədsiz sevginin yaratdığı dərin emosional və psixoloji vəziyyətin ədəbi təsviridir, sevginin insanı necə dəyişdirə biləcəyinin simvoludur. Bu termin, sevgiyə olan hədsiz bağlılıq, əzab, özünü qurban vermə və hətta özünü itirmə kimi mürəkkəb duyğuları özündə ehtiva edir.