Məddah sözü Azərbaycan dilində həm sifət, həm də isim kimi işlənir. Əsas mənası, mübaliğəli şəkildə bir şəxsi və ya əşyanı tərifləyən, mədh edən, övgü yağdıran kəs deməkdir. Bu, sadəcə sözlə deyil, həm də yazılı əsərlərdə - mədhnamələrdə özünü göstərə bilər. Belə ki, məddah həm sözləri ilə, həm də yazıları ilə mövzunu həddən artıq, bəzən həqiqətdən uzaqlaşaraq böyüdür, gözəlliklərini abartaraq təqdim edir.
Məddahın fəaliyyəti, tarix boyu hökmdarları, əyanları və ya digər nüfuzlu şəxsləri övmək, onların şərəfini ucaltmaq üçün istifadə olunmuşdur. Ədəbiyyatda, xüsusilə də klassik Azərbaycan ədəbiyyatında, məddah obrazı geniş yer almış və bədii təsvirlərin vasitəsi ilə maraqlı şəkildə canlandırılmışdır. Nizaminin və Xaqaninin səviyyəsində əsərlər yaratmaq üçün, onların daha mükəmməl, daha gözəl bir şəkildə təsvir etmək qabiliyyətinə malik olması və ya onlar kimi məddah olmaları gərəkirdi - bu misal, məddahın yüksək səviyyəli təsvir bacarığına işarə edir.
Müasir dövrdə də "məddah" sözü oxşar mənada istifadə olunur, lakin daha çox ironik və ya hətta mənfi bir kontekstdə işlənə bilər. Bir şəxsi həddindən artıq tərifləyən, onun çatışmazlıqlarını görməzliyə vuran kəslər məddah kimi qiymətləndirilə bilər. Beləliklə, məddahın fəaliyyəti və mənası zaman və kontekstdən asılı olaraq dəyişə bilir.
Qısacası, məddah sadəcə bir tərifçidən çoxdur; o, mübaliğənin ustası, sözün sehrbazıdır. Həm sözlərinin, həm də yazıların gücü ilə mövzunu şüurlu şəkildə gözəlləşdirərək təqdim edən bir şəxsdir. Bu səbəbdən, məddah həm ədəbiyyatda maraqlı bir obraz, həm də dil tarixində öyrənilməyə layiq bir termindir.