Məxsusi [ər.] sif. və zərf Sözün etimologiyası ərəb dilindən gələn "xüsusi" sözündəndir. Bu söz, əşyanın və ya hadisənin başqa əşya və hadisələrdən fərqləndirən xüsusiyyətinə, özünəməxsusluğuna işarə edir. Mənaca "özünəməxsus", "fərdi", "ayrıca", "başqa heç bir şeyə bənzəməyən", "təkcə ona məxsus olan" kimi mənaları əhatə edir.
Sifət kimi işləndikdə, müəyyən bir obyektə, varlığa və ya hadisəyə məxsus olanı, digərlərindən fərqlənən xüsusiyyətini ifadə edir. Məsələn, "Məxsusi bir qabiliyyətə malikdir" cümləsində "məxsusi" sözü, həmin qabiliyyətin nadir və digər insanlarda az rast gəlinən olduğunu göstərir. "Məxsusi bir paltar geyinmişdi" cümləsində isə paltarın unikal dizaynı, xüsusi materialı və ya digər xüsusiyyətlərini vurğulayır. "Məxsusi bir yerə getmişdi" cümləsində isə yerin əhəmiyyətli, gizli və ya digərlərindən fərqli bir xüsusiyyətə malik olduğunu ifadə edir.
Zərf kimi işləndikdə isə, hərəkətin və ya vəziyyətin xüsusi, məqsədyönlü və ya seçilmiş olduğunu bildirir. Məsələn, "O, məxsusi olaraq bu məsələni araşdırdı" cümləsində "məxsusi olaraq" ifadəsi, araşdırmanın digər məsələlərdən üstün tutulduğunu, vacib sayıldığını vurğulayır. "Məxsusi onun üçün hazırlanmışdı" cümləsində isə, hazırlanan əşyanın yalnız onun üçün nəzərdə tutulduğunu, başqaları üçün deyil olduğunu bildirir.
Qısaca, "məxsusi" sözü, bir şeyin və ya hadisənin digərlərindən fərqləndirən özünəməxsusluğunu, fərdiliyini, seçkiliyini və ya məqsədyönlülüyünü ifadə edən çoxmənalı bir sözdür. Kontekstdən asılı olaraq, həm sifət, həm də zərf kimi işlənə bilər.