Mənsur (ər. منثور - manṯūr) sifəti olaraq "nəsrlə yazılmış", "nəzmsiz", "şeir olmayan" mənalarını verir. Ərəb dilindən götürülmüşdür və əslində "səpələnmiş", "dağılmış" mənasını ifadə edən nəthər (نثر) felindən törəmişdir. Bu, şeirin quruluşunun düzgünlük və ahəngdarlıq tələblərindən fərqli olaraq, nəsrin daha sərbəst və qeyri-məhdud quruluşuna işarə edir. Beləliklə, mənsur, şeirin təşkilatlı, ritmik və qafiyəli quruluşunun əksinə, sərbəst, təbii dil axını ilə yazılmış əsərləri ifadə edir.
Ədəbiyyatda "mənsur" termini, əsasən, şeir formasından fərqli olan, nəsr üslubunda yazılmış ədəbi əsərləri qeyd etmək üçün işlənir. Bu, roman, hekayə, povest, esse və digər nəsr janrlarını əhatə edir. Misal üçün, "Ordubadinin mənsur əsərləri" ifadəsi onun nəsrlə yazılmış əsərlərini, yəni şeir deyil, roman, hekayə və ya digər nəsr janrında olan əsərlərini göstərir.
Lüğətdə verilən "Mənsur şeir – nəsr şəklində yazılmış kiçik lirik əsər" tərifi isə bir qədər qeyri-dəqiqdir və müəyyən qədər mübahisəlidir. Çünki "şeir" termini, adətən, qafiyə və ahəng qaydalarına əsaslanan əsərləri ifadə edir. Nəsr üslubunda yazılmış, lakin lirik xüsusiyyətlər daşıyan kiçik həcmli əsərlər üçün "mənsur şeir" ifadəsi əvəzinə "nəsr şeiri" və ya "proza şeiri" terminləri daha uyğun və qəbul edilmişdir. Bu terminlər nəsrin sərbəstliyini və lirikanın duyğusal təsirini bir araya gətirir.
Yekun olaraq, "mənsur" sözünün əsas mənası nəsrlə yazılmış olmaqdır və bu mənada şeirin əksini ifadə edir. Ancaq "mənsur şeir" ifadəsi müəyyən kontekstdə istifadə olunarkən, nəsr üslubunda, lakin lirik əhval-ruhiyyəli, kiçik həcmli əsəri təsvir etmək üçün istifadə edilə bilər, amma bu, daha çox "nəsr şeiri" və ya "proza şeiri" ifadələri ilə əvəz olunmalıdır.