Məsum (ər. مَسُوم - məsūm) sifəti əsasən "günahsız", "heç bir günahı, qəbahəti olmayan" mənalarında işlənir. Bu, etimoloji kökünün (səmə - qorumaq, qorunmaq, toxunulmazlıq) ifadə etdiyi mənaya uyğundur. Sözün əsl mənası, Allah tərəfindən qorunmuş, pislikdən uzaq tutulmuş, toxunulmaz və təmiz olan deməkdir. Bu mənada "məsum" sözü insanın əxlaqi və dini cəhətdən təmizliyini, günahsızlığını bildirir. Müqəddəs kitablarda, xüsusilə də Quran ayələrində peyğəmbərlər tez-tez "məsum" kimi təsvir olunurlar, çünki onlar Allah tərəfindən qorunmuş, hər cür günahdan pak insanlardır.
Lakin zaman keçdikcə, "məsum" sözü daha geniş mənada, "yazıq", "zavallı", "müdafiəsiz", "zərərsiz" kimi mənalarda da işlənmişdir. Bu isə sözün əsas mənasından bir qədər uzaqlaşsa da, onun emosional yükünü və kontekstdən asılı olaraq ifadə etdiyi məna dəyişikliyini göstərir. Məsələn, "Məsum uşaqların naləsi" cümləsində "məsum" sözü uşaqların günahsızlığı və müdafiəsizliyini vurğulayır. Burada uşaqların günah etməməsi ön plana çəkilmir, daha çox onların zəif və köməksiz olduqları ifadə olunur.
Beləliklə, "məsum" sözünün mənası kontekstdən asılı olaraq dəyişir. Ən əsas mənası "günahsız" olsa da, "yazıq", "zavallı", "müdafiəsiz" və hətta "təmiz", "pak" kimi mənalarda da işlənə bilər. Sözün işlənməsində əsas əhəmiyyət cümələrə və onların ifadə etdiyi mənaya verilir. "Məsum uşaqlar oyun oynayırdılar" cüməsində "məsum" sözü sadəcə uşaqların günahsızlığını ifadə edir, "Məsum uşağın ağlaması ürəyimi sındırdı" cümləsində isə daha çox onun zəifliyini və köməksizliyini vurğulayır.