Mır-mır (təkl.
Mırıltı səsi, mırıltı. Sözün fonetik quruluşundan da aydın olduğu kimi, “mır-mır” onomatopoetik bir söz olub, həqiqətdə mırıltılı, alçaq səslərin təqlididir. Bu səslər müxtəlif mənbələrə aid ola bilər: məsələn, arıların, pətəklərin, hətta insanın alçaq səslə danışması, nəfəsinin çıxması və s. Ona görə də, “mır-mır” sözünün mənası sadəcə “mırıltı” ilə məhdudlaşdırılmamalıdır. Daha geniş mənada bu söz alçaq, dərin, boz səsli, qeyri-müəyyən bir səsin xarakterik xüsusiyyətlərini ifadə edir.
“Mır-mır səsi eşidilir” cümləsində söz səsin mənbəyini göstərmədən sadəcə səsin xarakterini təsvir edir. Mənbənin müəyyən edilməsi kontekstdən asılıdır. Məsələn, “pətəkdən mır-mır səsi gəlirdi” cümləsində səs mənbəyi açıq şəkildə göstərilir.
“Mır-mır mırıldamaq” ifadəsi isə “mır-mır” sözünün fel kimi işlənməsinə nümunədir. Bu halda “mır-mır” sözü həm səsin xarakterini, həm də danışma tərzinin (alçaq səslə, dodaqaltı, qeyri-aydın) xüsusiyyətlərini bildirir. “Dodaqaltı deyinmək”, “donquldanmaq”, “söylənmək” ifadələri “mır-mır mırıldamaq” ilə sinonimdir və həm səsin xarakterini, həm də danışma tərzinin gizli, qeyri-aşkar olmasını vurğulayır. Beləliklə, bu ifadələr “mır-mır” sözünün məna çalarlarının zənginliyini və kontekstdən asılı olaraq mənanın dəyişmə imkanlarını göstərir.
Qeyd edək ki, “mır-mır” sözü əsasən məcazlı mənada işlənir və müəyyən emosional çalarlar daşıyır. Məsələn, narahatlıq, qorxu, gizlilik və ya səssizcə danışma kimi hissləri və vəziyyətləri ifadə edə bilər.