Nağılçılıq sözü Azərbaycan dilində "uzunçuluq, sözçülük" mənalarında işlənir. Lakin bu izah qeyri-dəqiq və məhduddur. Daha dəqiq və geniş tərif vermək üçün nağılçılığın müxtəlif aspektlərini nəzərə almaq lazımdır.
Əslində, nağılçılıq sadəcə uzun danışıq və ya söz bolluğu deyil. O, əsasən bədii ədəbiyyatda, xüsusilə də nağıl janrında, hadisələrin süjet xəttindən kənara çıxaraq, əlavə təsvirlər, epizodlar və detallar vasitəsilə əsərin həcm və müddətini artırma üsuludur. Bu əlavələr həm əsərin bədii təsirini gücləndirmək, həm də əsərin atmosferini, personajların xarakterini və hadisələrin məkanını daha dolğun təsvir etmək məqsədi daşıyır.
Nağılçılıq, yazıçının öz yaradıcı fantaziyasına istinad edərək, əsərin əsas mövzusuna əlavə detallar, digressiyalar və təsvirlər əlavə etməsi ilə xarakterizə olunur. Bu, əsərin realistikliyini azalda bilər, ancaq əsərin oxunaqlılığını və maraqlılığını artırır. Yazıçı bu üsulla əsərin ritmini, tempini tənzimləyir, oxucu diqqətini cəlb edir və əsərin əhval-ruhiyyəsini formalaşdırır.
Məsələn, bir nağılda əsas hadisə qəhrəmanın sehrli bir meşədən keçməsidirsə, nağılçı bu meşənin təsvirinə çox vaxt sərf edə bilər: ağacların növlərini, quşların səslərini, bitkilərin ətirlərini, heyvanların hərəkətlərini təfərrüatlı şəkildə təsvir etməklə. Bu, əsas hadisəyə bilavasitə aid olmasa da, nağılın ümumi təsirini artırır və oxucunun təsəvvürünü zənginləşdirir. Bu prosesdə müəyyən bir dərəcədə “uzunçuluq” və ya “sözçülük” müşahidə olunsa da, bu, əsərin bədii keyfiyyətini azaltmaq deyil, əksinə, yüksəltmək məqsədi daşıyır. Beləliklə, nağılçılıq sadəcə söz bolluğu deyil, bədii təsvir üsuludur.
Nağılçılığın etimoloji kökü "nağıl" sözündəndir. "Nağıl" sözünün özü də qədim türk dillərindən gəlmədir və "danışıq, söhbət, əfsanə" mənalarını ifadə edir. Beləliklə, "nağılçılıq" sözü "nağıl danışmaq bacarığı, nağıl danışmaq sənəti" kimi izah edilə bilər. Bu sənət isə bədii təsvir vasitələrinin bacarıqlı tətbiqi ilə bağlıdır.