Namə (fars. نامه) sözü Azərbaycan dilinə fars dilindən keçmişdir. Lüğətlərdə əsasən "məktub, kağız" kimi sadə bir tərif verilsə də, mənası və işlənmə sahəsi daha genişdir. Əslində "namə" sadəcə kağız parçası deyil, müəyyən bir məqsədlə yazılmış və ünvanlanmış yazılı bir əsərdir. Bu mənada o, müasir anlayışla həm məktub, həm də rəsmi sənəd, elan, hətta ədəbi əsər kimi qəbul edilə bilər.
Tarixi kontekstə nəzər salsaq, "namə" sözü daha çox ədəbi əsərlərdə, xüsusilə də klassik ədəbiyyat nümunələrində, şəxsi hisslərin, duyğuların ifadə olunduğu məktublar üçün işlənirdi. Bu məktublar sadəcə informasiya ötürmək deyil, həm də ədəbi gözəllik, bədii təsvir və lirizm daşıyırdı. Məsələn, verdiyiniz nümunədəki "Vaqifin Vidadiyə və Vidadinin Vaqifə yazdıqları namələri" bu mənanı əks etdirir. Bu, sadə bir məktub mübadiləsi deyil, bəlkə də ədəbi əhəmiyyət kəsb edən məktublardır.
Müasir Azərbaycan dilində isə "namə" sözü daha çox köhnəlmiş, yüksək üslublu bir söz kimi qəbul edilir. Gündəlik danışıq dilində "məktub" sözü daha çox istifadə olunur. Lakin ədəbi əsərlərdə, tarixi konteksti əks etdirən yazılarda və ya xüsusi bir atmosfer yaratmaq üçün "namə" sözünə müraciət edilə bilər. Məsələn, "sənin namən əlimə çatdı" deyərkən sadəcə məktubun gəlməsi deyil, bu məktubun gəlişinin yaradan duyğuları da ifadə edilmiş olur.
Qısaca olaraq, "namə" sözünün mənası sadəcə "məktub" və ya "kağız" ilə məhdudlaşmır. O, tarixi, ədəbi və üslubi kontekst nəzərə alınaraq daha geniş və dərin bir mənaya malikdir. Sözün işlənməsi yazının məzmunu, yazı tərzinin səviyyəsi və ünsiyyətin xarakteri ilə müəyyən edilir.