Nəsihətçilik (nəsihət + -çilik) – is. Nəsihət vermək, öyüd-nəsihət etmək xüsusiyyəti, meyli, vərdişi. Bu termin həm fərdi, həm də ədəbi-bədii kontekstlərdə işlənir. Fərdi səviyyədə nəsihətçilik insanın başqalarına öyüd-nəsihət vermək, onlara doğru yolu göstərməyə çalışmaq xüsusiyyətini ifadə edir. Bu xüsusiyyət müsbət və ya mənfi halda özünü göstərə bilər: müsbət halda, yaxşı niyyətlə, kömək etmək məqsədilə; mənfi halda isə müdaxiləkarlıq, həddən artıq qayğıkeşlik, hətta təhqir kimi qəbul edilə bilər.
Ədəbiyyatda isə nəsihətçilik əsərin əsas məqsədi və ya ədəbi üsul kimi başa düşülür. Nəsihətçi ədəbi əsərlər əsasən oxucuları əxlaqi dəyərlərə, gözəl əxlaqa, doğru həyat tərzinə yönəltmək məqsədi daşıyır. Belə əsərlərdə müəllif öz fikirlərini, ideyalarını, nəsihətlərini qəhrəmanlar vasitəsi ilə və ya birbaşa oxucuya ünvanlayaraq ifadə edir. Ancaq müasir ədəbiyyatda, xüsusilə də modernizm və postmodernizm dövründə, açıq nəsihətçilik üsulundan uzaqlaşma müşahidə olunur. Müəlliflər oxucunun öz müstəqil qərarlarına gəlməsini, əsərin mənasını öz şəxsi təcrübəsinə uyğunlaşdırmasını üstün tuturlar. Nəsihətçilik ədəbiyyatda didaktik ədəbiyyat anlayışı ilə sıx bağlıdır.
Nəsihətçilik sözünün mənşəyi fars dilindən gəlir. Nəsihət sözü özü də farsca "نصیحت" (nasihat) sözündən götürülmüşdür ki, bu da "məsləhət, öyüd, tövsiyə" mənalarını verir. "-çilik" isə Azərbaycan dilinin isim törədici şəkilçisidir, "xüsusiyyət, keyfiyyət" mənasını əlavə edir. Beləliklə, nəsihətçilik sözü "nəsihət vermək xüsusiyyəti" kimi tərcümə oluna bilər.
Cümlədə nümunələr:
- Onun nəsihətçiliyi bəzən həddindən artıq idi, dostları bundan bezmişdilər.
- Əsərin nəsihətçilik xüsusiyyəti onu didaktik ədəbiyyat sırasına aid edir.
- Müasir ədəbiyyatda açıq nəsihətçilik üsulundan uzaqlaşma tendensiyası müşahidə olunur.
- Babasının nəsihətçiliyi gəncin həyatında böyük rol oynamışdı.