Nəş (ər. نَشْش - neşş) sözü Azərbaycan dilində əsasən “meyit”, “cənazə”, “ölü” mənalarında işlənir. Lüğətlərdə sadəcə olaraq “meyit” kimi təqdim olunsa da, əslində bu söz daha çox mənalı və nüanslıdır. “Nəş” termini sadəcə ölü bədənini ifadə etmir, həm də onunla bağlı olan hörmət, yas və dəfn mərasimlərini əhatə edən daha geniş bir kontekstdə istifadə oluna bilər. Bu mənada, “nəş” sözü sadəcə bir fiziki varlıq deyil, müəyyən bir sosial və mədəni hadisənin də ifadəsidir.
Ərəb mənşəli olan sözün kökü olan “neşş” fəaliyyət, hərəkət mənası daşıyır və ölmək, əsir olmaq, bir şeyin qurtarmaq kimi mənaları əhatə edir. Bu mənaların Azərbaycan dilinə keçid prosesində dəfn mərasiminə, ölü bədəninə və ölüm hadisəsinə yönəlməsi dəqiqlik qazanmışdır. Beləliklə, “nəş” yalnız “meyit” kimi deyil, “ölü insanın dəfn olunmaq üçün hazırlanmış bədəni”, “dəfn olunan şəxs” kimi də anlaşılmalıdır.
Misal olaraq, şeirdəki “nəşim üstə” ifadəsi sadəcə “mənim meyitim üzərində” deyil, “mənim ölümümdən sonra, məzarımın üstündə” kimi daha geniş və lirik bir məna daşıyır. Bu, şairin ölümündən sonra da sevgilisi tərəfindən yad edilməsini istəməsi ilə bağlıdır. “Nəş” sözünün bu kontekstdəki işlənməsi onu sadəcə bir söz olaraq deyil, ədəbi bir obraz kimi ortaya qoyur.
Qısaca, “nəş” sözü Azərbaycan dilində “meyit”, “cənazə”, “ölü” mənalarından əlavə olaraq, dəfn mərasimi, ölüm hadisəsi ilə əlaqəli emosional və mədəni aspektləri də özündə əks etdirir və müxtəlif ədəbi kontekstlərdə fərqli mənalar kəsb edə bilər.