Orfoqrafiya (yun. orthos – düzgün və grapho – yazıram) termini, hər hansı bir dilin yazım sistemini təşkil edən, bütün danışanlar tərəfindən qəbul edilmiş və rəsmi olaraq təsbit olunmuş yazılış qaydalarının məcmusudur. Bu qaydalar sözlərin düzgün yazılmasını, həmçinin səs və yazının bir-birinə uyğunlaşdırılmasını tənzimləyir. Orfoqrafiya, həm morfoloji (sözün tərkib hissələri ilə bağlı), həm də fonetik (səslərin yazılışı ilə bağlı) prinsiplərə əsaslanır.
Orfoqrafiya qaydaları sadəcə düzgün yazını təmin etmir, eyni zamanda dilin vahidliyini və anlaşıqlılığını qoruyur. Yazılı dilin standartlaşdırılması və yazı sisteminin müəyyən qaydalar çərçivəsində tənzimlənməsi orfoqrafiyanın əsas məqsədlərindəndir. Bunun nəticəsində, müxtəlif dialekt və söz işlətmə üsullarından asılı olmayaraq, yazılı mətnlər anlaşıqlı və standartlaşdırılmış olur.
Orfoqrafiya qaydaları müxtəlif mənbələrdə – lüğətlərdə, qrammatika kitablarında, yazım lüğətlərində və rəsmi təlimatlarda əks olunur. Bu qaydalar zaman keçdikcə dəyişə bilər və dilin inkişafı ilə uyğunlaşdırılır. Məsələn, yeni sözlərin yaranması, dilin sadələşməsi və ya dilin istifadəsində yeni meyllərin ortaya çıxması orfoqrafiya qaydalarında düzəlişlərə səbəb ola bilər. Beləliklə, orfoqrafiya dinamik bir sistemdir və daim inkişafdadır.
Orfoqrafiyanın sinonimi olan "imla" sözü daha çox praktik mənada, yəni yazılı işlərin düzgün yazılması bacarığı kimi istifadə olunur. Məsələn, "Onun imlası əladır" cümləsində "imla" sözü yazım bacarığını ifadə edir, halbuki "kitabın orfoqrafiyası təkmilləşdirilməlidir" cümləsində "orfoqrafiya" sözü daha geniş, sistematik bir mənaya malikdir.