Özləmək (f. şair.) – Bir daha görmək və ya qovuşmaq arzusunda olmaq; görmək istəmək, arzulamaq, həsrətində olmaq. Bu, əsasən şairanə üslubda işlənən bir sözdür və sadəcə “istəmək”, “arzulamaq” və ya “həsrət qalmaq” sözlərinin sinonimi olmaqdan daha geniş məna kəsb edir.
Özləmək, dərin bir emosional bağlılıq və həsrət hissi ifadə edir. Yalnız bir şeyin fiziki varlığını görmək istəmək deyil, o şeylə bağlı xatirələrin, anların, duyğuların yenidən yaşanmaq arzusunu da özündə əks etdirir. Bu arzu, həm maddi, həm də mənəvi ola bilər. Məsələn, köhnə bir dostunu özləmək, uşaqlıq illərini özləmək, itirilmiş bir eşyanı özləmək kimi.
Sözün etimologiyasına nəzər salsaq, kökü "öz" şəxs əvəzliyindən və "ləmək" felindən törəyir. "Ləmək" fəal bir arzunu, bir şeyi səbrsizliklə gözləməyi bildirir. Beləliklə, "özləmək" özünə məxsus bir şeyi, özünə yaxın bir varlığı, özünə aid bir şeyi dərin bir həsrətlə gözləmək, yenidən qovuşmaq arzusunda olmaq deməkdir. Bu səbəbdən də, sadəcə bir "istək"dən çox, özünə bağlılığı, xatirələri və duyğuları da əhatə edən daha intensiv bir həsrət hissi ifadə edir.
Misallar:
• Uşaqlıq illərini, öz evini, vətənini özləyirdi.
• Qoca şair əvvəlki şöhrətini özləyirdi.
• İtirilmiş sevgilisi, kaybolmuş dostluğu özləyirdi.
Göründüyü kimi, "özləmək" fərqli kontekstlərdə fərqli mənalar kəsb edə bilir, amma hər halda dərin bir emosional bağlılığı və həsrəti ifadə edir. Bu, onu sadəcə sinonimləri ilə əvəz etmək mümkün olmayan xüsusi bir sözdür.