Polifoniya [yun. polyphonia] musiqi terminidir. Əsas mənası vokal və ya instrumental əsərlərdə iki və ya daha çox səsin eyni zamanda, lakin müstəqil olaraq səslənməsidir. Bu müstəqillik səslərin bir-birini təkrar etməməsindən, melodik və ritmik olaraq fərqlənməsindən irəli gəlir. Yəni, polifoniyada hər bir səs öz müstəqil melodik xəttini, öz ritmik və ifadə vasitələrini saxlayaraq ümumi musiqi toxumasında iştirak edir. Sadəcə bir səsin digərinin təkrarı kimi səslənməsi polifoniya deyil, homofoniya və ya unison adlanır.
Polifoniyanın tarixi kökləri qədim yunan musiqisinə gedib çıxsa da, inkişafının zirvəsi orta əsrlər və Renesans dövrünə təsadüf edir. Orta əsrlər polifoniyası əsasən dini musiqidə özünü göstərir, əsasən isə vokalda. Renesans dövründə isə həm vokal, həm də instrumental polifoniya geniş yayılmış, daha mürəkkəb və ifadəli formalar qazanmışdır. Barokko dövründə kontrapunkt texnikasının inkişafı ilə polifoniya daha da zənginləşmişdir. Sonrakı dövrlərdə, klassik, romantizm və müasir musiqi dövrlərində polifoniya müxtəlif üslub və janrlarda öz əksini tapmışdır, bəzən homofoniya ilə birləşərək daha mürəkkəb musiqi toxuması yaratmışdır.
Polifoniyanın əsas elementlərindən biri kontrapunktdur. Kontrapunkt bir neçə səsin müstəqil olaraq, lakin bir-birini tamamlayaraq və ya əks etdirərək səslənməsini tənzimləyən kompozisiya texnikasıdır. Müxtəlif kontrapunkt növləri (məsələn, imitasiyalı kontrapunkt, qarşıdurmalı kontrapunkt və s.) polifoniyanın müxtəlif formalarının əsasını təşkil edir.
Polifoniya termininin mənasını daha aydınlaşdırmaq üçün bəzi nümunələr göstərmək olar: Yunan xoraları, Orta əsrlər motetləri, Baxın fuqaları, Motsartın simfoniaları, Stravinskinin əsərləri polifoniyanın müxtəlif tətbiqlərinə misal ola bilər. Hər birində polifoniyanın fərqli üslub və texnikalardan istifadə edilməsi müşahidə oluna bilər.