Ruhlu sifəti, əsasən "ruh" sözünün ikinci mənasından irəli gələrək, canlılıq, həvəs, coşğu və ilham hisslərini özündə əks etdirir. Sadəcə "ruhu olan" kimi deyil, daha çox həmin ruhun təzahürü olan enerjili, həyəcanlı və şövqlü vəziyyəti ifadə edir. Bu vəziyyət müəyyən bir hadisə, şəxs və ya şeydən qaynaqlana bilər; gözəl bir mənzərədən, musiqidən, bir sevdiyindən və ya həyatın özü ilə bağlı ümid dolu bir hissdən ruhlanma nəticəsində yaranır.
Lüğətlərdəki qısa izah, ruhlu sözünün əhatə etdiyi mənaların tamlığını əks etdirmir. Daha geniş izahda, "ruhlu"nun müsbət bir keyfiyyət olduğunu, həyat sevincini, fəallığı, yaradıcılığı və optimizmi ifadə etdiyini vurğulamaq lazımdır. Mənfi kontekstdə istifadə olunmur; məsələn, "ruhlu bir cinayətkar" ifadəsi qəribə və mənasız olardı.
Sözün mənşəyinə gəlincə, "ruh" sözünün kökü qədim türk dillərində də mövcuddur və canlılığı, həyatı, ruhi qüvvəni ifadə edir. "lu" şəkilçisi isə sifət şəkilçisidir və "ruh" sözünə sifət mənası qatır.
Cümlə içində istifadəsinə nümunələr:
- Konsertdən sonra tamaşaçılar olduqca ruhlu idilər.
- Uşaqlar yeni oyuncaqlarından çox ruhlu oldular.
- Baharın gəlişi hər kəsə ruhlu bir duyğu bəxş etdi.
- Səhər yuxudan oyanıb, günə ruhlu bir şəkildə başlamaq...
Göründüyü kimi, "ruhlu" sözü müxtəlif kontekstlərdə, müxtəlif hisslərin və vəziyyətlərin ifadəsində istifadə oluna bilər, lakin hər zaman müsbət bir duyğunu, enerjini və həyat sevincini bildirir.