Safqəlblilik, Azərbaycan dilinin izahlı lüğətlərində "safürəklilik" ilə sinonim kimi qeyd olunsa da, daha geniş və dəqiq bir şəkildə izah edilməlidir. Safürəklilik daha çox daxili təmizlik, paklıq, riyakarsızlıq mənasını önə çəksə də, safqəlblilik daha geniş bir konsepsiyanı əhatə edir.
Etimalogiyası: "Saf" sözü fars mənşəli olub, "təmiz, pak, xalis" mənalarını verir. "Qəlb" isə türk mənşəli olub, "ürək, duyğu, hisslər mərkəzi" kimi tərcümə edilə bilər. Beləliklə, safqəlblilik "təmiz, pak, riyakarsız ürək, səmimiyyət" kimi dəqiqləşdirilə bilər.
Mənası: Safqəlblilik, insanın riyakarsızlığı, səmimiyyəti, yaxşılığa olan meyli, həqiqi hisslərinin açıqcasına ifadə olunması ilə xarakterizə olunan bir xüsusiyyətdir. Bu, sadəcə daxili təmizlikdən daha çox, həmin təmizliyin davranışlara, əməllərə və insanlarla münasibətlərə təsirini də əhatə edir. Safqəlb insan həmişə doğruluğu, ədaləti, yaxşılığı üstün tutur və bu dəyərlərə uyğun yaşamağa çalışır. Onun əməlləri həqiqi niyyətlərini əks etdirir və hər hansı bir mənfəət, şöhrət və ya digər xarici amillərlə motivə olunmur.
Cümlədə işlənməsi:
- Onun safqəlbliyi hər kəsə bəlli idi.
- Safqəlbliyi ilə insanları özünə cəlb edirdi.
- Uşağın safqəlbliyi təəccüblü idi.
- Bu işdə onun safqəlbliyindən istifadə etdilər.
- Safqəlb insan hər zaman həqiqəti deyər.
Safqəlblilik və safürəklilik arasındakı fərq: Safürəklilik daha çox daxili bir keyfiyyətə, hal-hazırkı vəziyyətə aiddir. Safqəlblilik isə daha geniş bir konsepsiyadır və insanın həm daxili, həm də xarici həyatına, əməllərinə və münasibətlərinə aiddir. Safürəkli insan riyakarsız ola bilər, amma həmişə yaxşı əməllər görməyə bilər. Safqəlb insan isə həm safürəkli, həm də yaxşılığa meyillidir.