Səcdə (ərəbcə سجدة - sajda) sözü din terminologiyasında namazın əsas rükünlərindən biri olaraq, alnı yerə və ya namaz yerinin təmiz səthinə (məsələn, xalça, taxtça) söykəmək hərəkətini bildirir. Bu hərəkət, Allaha olan təslimçiliyin, itaətkarlığın və itaətsizliyin peşmanlığının ifadəsidir. Səcdədə aln, burun, əllərin barmaqları, dizlər və ayaqların barmaqları yerə və ya namaz yerinin səthinə toxunmalıdır. Namaz qılan şəxs, səcdə halında ibadətini icra edir və Allaha yalvarır, Ondan ümidini, bağışlanmasını və rəhmətini diləyir.
Səcdə yalnız namazda deyil, həm də Quranın müəyyən ayələrini oxuyarkən, dua edərkən, tövbə edərkən, Allaha sonsuz şükürlər edərkən və digər ibadətlər zamanı da edilə bilər. Bu halda, səcdə təkcə fiziki bir hərəkət deyil, həm də Allaha mənəvi yaxınlaşma və təslim olma aktıdır. Məsələn, "Quran oxuyarkən səcdəyə getdi" cüməsində səcdənin namazdan kənarda, Allahın kəlamını oxumaq zamanı edilən bir ifadə olaraq istifadəsini görürük.
Sözün etimologiyasına nəzər salsaq, ərəbcə "səcdə" (سجدة) felinin "s-c-d" kökünə dayanır və "alçalmaq, əyilmək, tabe olmaq" mənalarını ehtiva edir. Bu, sözün dini mənasını daha yaxşı başa düşməyə imkan verir. Səcdə həm də məcazi mənada istifadə oluna bilər. Məsələn, "O, başqasının qarşısında səcdəyə getdi" cüməsində səcdə kəlməsi tamamilə məcazi mənada, yəni birinin qarşısında alçalma, itaət və ya təslim olma mənasında işlənir. Bu halda sözün dini mənası ikinci plana keçir və əsas vurğu tabeçilik, itaətkarlıq üzərində olur.
Beləliklə, səcdə sözü həm dini, həm də məcazi kontekstlər üzrə işlənən çoxcəhətli bir termindir. Dini mənada namazın rükünlərindən biri olan fiziki bir hərəkəti, məcazi mənada isə alçalma, itaətkarlıq və ya təslimçiliyi bildirir.