Səma sözü ərəb mənşəlidir və "göy", "asiman" mənalarında işlənir. Lüğətlərdə verilən bu məna, səmanın ümumi təsvirini əks etdirir, lakin daha geniş və dəqiq bir izah tələb edir. Əslində, "səma" sözü yalnız göyün fiziki görünüşünü deyil, həm də onun metafiziki, simvolik mənalarını da özündə ehtiva edir.
Astronomik baxımdan, "səma" Yer kürəsini əhatə edən atmosferi, kosmik məkanı ifadə edə bilər. Bu mənada, səmada ulduzlar, planetlər, ay və günəş müşahidə olunur. "Səma cisimləri" ifadəsi bu mənanı aydınlaşdırır. Mətndə verilən misalda olduğu kimi, "səmadan yerə axşam" ifadəsi günəşin batması və qaranlığın çöküşü ilə bağlı təsviri bir məna daşıyır.
Poetik və incəsənət əsərlərində isə "səma" sözü daha geniş mənalarda işlədilə bilər. Məsələn, səma Allahın əzəmətinin, sonsuzluğunun, ilahi gücün simvolu kimi təqdim oluna bilər. Bu mənada, "səma" yalnız fiziki bir məkan deyil, həm də ruhən yüksəlmə, ilahi ilə əlaqə simvolu kimi qəbul edilir. "Səma qapıları açıldı" kimi ifadələr bu mənanı göstərir.
Epitetlərlə birlikdə işləndikdə, "səma" sözünün mənası daha da zənginləşir. "Mavi səma", "ulduzlu səma", "buludlu səma", "aydın səma" kimi ifadələr səmanın müxtəlif vəziyyətlərini, görünüşlərini təsvir edir. Həmçinin, "səma" sözü mücərrəd mənalarda da işlədilə bilər: "səma hündürlüyü", "səma yüksəkliyi" ifadələri hədəfin çox yüksək, uzaq olduğunu bildirir.
Yekun olaraq, "səma" sözünün mənası kontekstdən asılı olaraq dəyişir və yalnız "göy" mənası ilə məhdudlaşmır. O, həm fiziki, həm də metafiziki, həm konkret, həm də mücərrəd mənaları özündə birləşdirən zəngin bir leksik vahiddir.