Sərlövhə sözü farsca "sər" (baş, ön, əsas) və ərəbcə "lövhə" (taxt, lövhə, yazı lövhəsi) sözlərinin birləşməsindən əmələ gəlmiş mürəkkəb bir sözdür. "Sər" önəm, əhəmiyyət, əsas məna daşıyır, "lövhə" isə məlumatın yazıldığı, göstərildiyi yer, səth deməkdir. Beləliklə, sərlövhə, əsərin, məqalənin və ya qəzetin ən önəmli, başlıca hissəsini, oxucuya əsərin mövzusunu qısaca və aydın şəkildə çatdıran hissəsini bildirir.
Ədəbiyyatda, jurnalistika və digər yazılı mətnlərdə sərlövhənin funksiyası oxucuya mətnin məzmunu haqqında ilkin təsəvvür yaratmaq, onun diqqətini cəlb etmək və oxumağa təşviq etməkdir. Sərlövhənin seçilməsi mətnin üslubuna, mövzusuna və hədəf auditoriyasına uyğun olmalıdır. Qısa, dəqiq və cəlbedici olması vacibdir. Həddindən artıq uzun sərlövhələr oxucunun marağını azalda bilər.
Sərlövhə, yalnız əsərin başlığı olaraq deyil, həm də onun bölmə və fəsillərinin başlıqlarını da ifadə edə bilər. Məsələn, bir kitabın hər fəslində öz sərlövhəsi ola bilər ki, bu da oxucunun mətnin strukturunu daha asan başa düşməsinə kömək edər. Elmi məqalələrdə, texniki hesabatlarda isə sərlövhələr daha dəqiq və informasiya yüklü olur. Onlar məqalənin əsas nəticələrini və mövzusunu qısaca və aydın şəkildə əks etdirir.
Cümlələrdə sərlövhə sözü adətən müəyyən edici sifətlərlə işlənir: məsələn, "maraqlı sərlövhə", "informativ sərlövhə", "cəlbedici sərlövhə", "qısa sərlövhə" və s. Bundan əlavə, sərlövhə sözü "yazmaq", "oxumaq", "dəyişmək", "seçmək" kimi fellərlə birlikdə işlədilə bilər. Məsələn: "Müəllif maraqlı bir sərlövhə yazdı.", "Qəzetin sərlövhəsini oxudu.", "Sərlövhəni dəyişmək lazımdır.", "Müəllif əsərinə uyğun sərlövhə seçməlidir."