Sərrac sözü ərəb mənşəlidir və "sərrac" (سرّاج) formasında işlənir. Əsas mənası "yəhər və sair qoşqu ləvazimatı düzəldib və ya satan adam" deməkdir. Lüğətlərdəki qısa izah bu mənanı tam əhatə etmir. Daha geniş izahda sərracların fəaliyyət dairəsinin yalnız yəhər ilə məhdudlaşmadığı, at əbzi, həkkəri (atın ağzına taxılan dəmir), yəhəraltı, cin, qunduz, dəmir, dərici və digər at ləvazimatlarının hazırlanması və satışını da əhatə etdiyi qeyd olunmalıdır.
Tarixən sərracların peşəsi ixtisas tələb edən bir sənət olub. Onlar müxtəlif materiallardan (dəri, ağac, metal) istifadə edərək, həm keyfiyyətli, həm də estetik cəhətdən gözəl olan məhsullar istehsal edirdilər. Sərracların bacarığı yəhərin atın belinə uyğun olaraq hazırlanması və sürətinə, çəkisininə və yükününə görə optimallaşdırılmasında özünü göstərirdi. Beləliklə, sərraclar sadəcə satıcı deyil, həm də sənətkar idilər.
Müasir Azərbaycan dilində "sərrac" sözü daha çox tarixi kontekstdə, köhnə peşələr haqqında danışarkən işlədilir. Misal üçün, "Babam sərrac idi, əlləri hər şeyə yarayırdı" kimi cümlələrdə işlədilir. Lakin, sözün əsl mənasını bilmək, keçmişlə bağlı məlumatları daha dəqiq qavramağa imkan verir.
Sözün leksik əlaqələri "yəhər", "at", "qoşqu", "ləvazimat" kimi sözlərlə sıx əlaqədədir. "Sərrac dükanı", "sərrac əməyi", "sərrac sənəti" kimi ifadələr də dilin təbii leksik quruluşunda yer alır. Misal cümlədə "Yoldaşımın adı Məşədi Səttardır" cümləsində "Səttar" adının sərraclarla bağlı ola biləcəyi, bu adın sənətlə bağlılığı və ya sənətkar adını daşıması baxımından təhlil edilə bilər. Lakin bu təxmindir və əlavə məlumat tələb edir.