Sübh-şam: [ər. sübh və fars. şam] klassik Azərbaycan ədəbi dilində işlənən bir söz birləşməsidir. "Səhər-axşam" mənasını verir, gün ərzindəki bütün müddəti, gündüz və gecəni, başdan sona qədər olan zamanı ifadə edir. Ərəb dilindən "sübh" (سُبح) sözü "səhər", "səhər teli" mənasını daşıyır və günün başlanğıcını, işığın ilk təzahürünü bildirir. Fars dilindən olan "şam" (شام) isə "axşam", "gün batımı", "qaranlıq" mənalarını ehtiva edir və günün sonunu, qaranlığın başlanğıcını təmsil edir. Beləliklə, "sübh-şam" birləşməsi günün başlanğıcı ilə sonunu, yəni tam bir günü əhatə edir.
Bu söz birləşməsi, klassik ədəbiyyat nümunələrində, xüsusilə şeirlərdə tez-tez rast gəlinir və dəqiqlik və poetik təsir üçün "səhər-axşam" ifadəsinə üstünlük verilirdi. "Sübh-şam" ifadəsindəki ritmik səslənmə və incə məna çalarları onu daha ifadəli və estetik edirdi.
Misallar:
* Sübh-şam əmək etdi, yoruldu, amma əməyinin bəhrəsini gördü.
* Sübh-şam onu gözlədim, amma gəlmədi.
* Sübh-şam yağış yağdı, torpaq islandı.
Bu cümlələrdə "sübh-şam" ifadəsi bütün günü, başdan sona qədər olan zamanı ifadə edir. "Səhər-axşam" ifadəsi ilə tamamilə sinonimdir, lakin poetik və ya klassik üslubda daha uyğundur.
Qeyd edək ki, müasir Azərbaycan dilində "sübh-şam" ifadəsi "səhər-axşam" ilə müqayisədə daha az işlənir və əsasən klassik əsərlərdə və ya klassik üsluba uyğun yazılarda rast gəlinir. Müasir dilin tələblərinə uyğun olaraq, "səhər-axşam" ifadəsi daha çox istifadə olunur.