SÜBH (ər. سُبح) – İslam dinində səhər namazının qılınması üçün müəyyən edilmiş vaxtı əhatə edən, günəşin doğuşundan əvvəlki qaranlıqdan işıq saçmağa başlayana qədər olan müddət. Lüğətin geniş mənasında isə səhər erkən çağı, günün başlanğıcı, günün ilk saatları mənasını verir. Sözün əsas mənası “ağarmaq”, “aydınlaşmaq” olub, günəşin doğuşundan əvvəlki qaranlığın azalması və səmanın ağarması hadisəsinə işarə edir. Bu mənada "səhər", "sabah" sözləri ilə sinonimdir, lakin "sübh" sözü daha poetik və rəmzi bir çalar daşıyır. Quran və dini ədəbiyyatda sübh, yeni günün və yeni ümidlərin başlanğıcı kimi təsvir edilir, müqəddəs bir zaman dilimi kimi qəbul edilir.
Etimologiya: Söz ərəb dilindən götürülmüşdür. Kökü "səbəhə" (سَبَحَ) felindən törəmişdir və "üzmək", "təmizlənmək", "ağarmaq", "aydınlaşmaq" mənalarını verir. Bu mənalardan "ağarmaq", "aydınlaşmaq" mənaları sübh sözünün günəşin doğuşundan əvvəlki səmanın ağarması ilə bağlı mənasını izah edir.
İstifadə nümunələri:
- Sübh tezdən yola düşdü. (Səhər çox erkən, günün ilk işıqlarında)
- Sübh saat beşdə oyanmışdı. (Səhər təxminən saat beşdə)
- Sübhün sükutu, yeni günün vəd etdiyi ümidlərlə doludur. (Poetik istifadə, səhər sakitliyinin və yeni günün rəmzi mənası)
- Sübh namazı qıldıqdan sonra evə qayıtdı. (Dini kontekstdə istifadə)
Fərqləndirmə: "Səhər" və "sabah" sözləri ilə sinonim olsa da, "sübh" sözü daha çox poetik və dini mənalar daşıyır və səhərin müəyyən bir anını, xüsusən də günəşin doğuşundan bir az əvvəlki anı ifadə edir. "Səhər" daha ümumi bir termin olub, günün erkən saatlarını əhatə edir. "Sabah" isə "səhər" ilə sinonimdir, lakin bəzi dialektlərdə daha çox gündüz vaxtını əhatə edə bilər.