Şadman sözü fars mənşəli olub, klassik Azərbaycan ədəbi dilində geniş istifadə olunmuş bir sözdür. İzahlı lüğətlərdə sadəcə "şad, sevincli, məmnun" kimi tərcüməsi verilsə də, mənası daha incə və çoxqatlıdır. Sözün əsas mənası dərin, içdən gələn, uzunmüddətli bir sevinc və məmnunluq halını ifadə edir. Sadəcə anlıq bir sevinc deyil, ruhun dərinliklərindən qaynaqlanan, daxili bir sükun və rahatlıq hissi ilə müşayiət olunan bir vəziyyəti bildirir. Bu baxımdan, "şad" sözündən daha güclü və ifadəlidir. "Şad" sözü daha çox səthi, anlıq bir sevinci ifadə edərkən, "şadman" daha dərin, davamlı və içdən bir sevinci bildirir.
Sintaktik cəhətdən, "şadman" həm sifət, həm də zərf kimi işlənə bilir. Sifət kimi istifadə olunduqda, bir insanın və ya bir hadisənin vəziyyətini təsvir edir: "Şadman bir üzlə qapıdan çıxdı.", "Onların şadman gözləri hər şeyi söyləyirdi." Zərf kimi istifadə olunduqda isə, bir hərəkətin və ya vəziyyətin necə baş verdiyini göstərir: "Şadman ayaqladı.", "O, şadman oxuyurdu."
Verilən misal cümləsi "Durdu qazi şahə vida etdi; Evinə xeyli şadman getdi" də şadmanın dərin mənasını əks etdirir. Qazi şahə vida etdikdən sonra evə qayıdışında sadəcə sevincli deyil, daxilən rahat, məmnun və özünü əmin hiss edir. "Xeyli şadman" ifadəsi bu məmnunluğun intensivliyini, müddətini vurğulayır.
Ümumiyyətlə, "şadman" sözü klassik ədəbi dilimizin zəngin leksikasının parlaq nümunələrindən biri olub, müasir Azərbaycan dilində də öz əhəmiyyətini qoruyub saxlayır. Ancaq "şad" sözü ilə qarışdırılmamalıdır, çünki aralarında məna çalarlarında fərq vardır. "Şadman" sözünü daha dərin və tam mənasını anlamaq üçün klassik ədəbiyyat əsərlərindəki istifadəsinə diqqət yetirmək faydalıdır.