Şaqraq (sifət) - Əsasən şənlik, coşqu və sevinci ifadə edən bir söz olub, həm insanlara, həm də hadisələrə, səslərə tətbiq oluna bilər. Lüğətlərdə verilən “şən, nəşəli, sevincgətirən, fərəhgətirən, ürəkaçan” mənaları onun əsas semantik yükünü əks etdirir. Lakin “şaqraq” sadəcə olaraq “şən” sözünün sinonimi deyildir. Daha çox canlı, enerjili, hətta bir qədər də oynaq və şövqlü bir şənliyi ifadə edir. “Şən” sözü daha sakit, daxili bir sevinci ifadə edərkən, “şaqraq” kənara doğru yayılan, eşidilən, görünən bir şənlik hissi yaradır.
Etimoloji baxımdan, “şaqraq” sözünün mənşəyi tam aydın deyildir, lakin türk dilləri ailəsinin köhnə təbəqələrindən qaynaqlandığı ehtimal olunur. Sözün fonetik quruluşu və ifadə etdiyi canlılıq hissi, onu hərəkət və səs ilə bağlı köklərlə əlaqələndirməyə əsas verir. Mümkündür ki, köhnə bir onomatopoetik söz olub, şən bir səsi, hərəkəti təsvir etmək üçün istifadə olunub və zaman keçdikcə məcazi mənada “şənlik” mənasını qazanmışdır.
Cümlə içərisində istifadəsi nümunələri:
- Baharın şaqraq günəşi bütün ətrafı işıqlandırdı.
- Uşaqlar şaqraq gülüşlərlə bağçada oynayırdılar.
- Şaqraq musiqi səsləri bayram əhval-ruhiyyəsi yaradırdı.
- Onun şaqraq danışığı hər kəsi cəlb edirdi.
- Şaqraq rənglərə boyanmış evlər göz oxşayırdı.
Göründüyü kimi, “şaqraq” sözü müxtəlif kontekstlərdə, müxtəlif mövzulara tətbiq oluna bilir. Onun əsas xüsusiyyəti canlılığı, enerjini, coşğunu ifadə etməsidir. Bu baxımdan, “şən”dən daha güclü və ifadəli bir sözdür.