Şeytan-şuğul sözü Azərbaycan dilində mürəkkəb bir söz olub, iki əsas hissədən – "şeytan" və "şuğul" sözlərindən təşkil olunmuşdur. Hər iki komponentin mənası bir-birini gücləndirərək, sözün ümumi mənasını daha da dərinləşdirir.
"Şeytan" sözü ərəb mənşəli olub, pislik, şər, fitnə-fəsad simvolu olan cin varlığına işarə edir. Lakin bu kontekstdə "şeytan" sözü yalnız bir varlıq adı kimi deyil, həm də insanın mənfi xüsusiyyətlərini, xüsusən də aldatma, hiyləgərlik, şər niyyətlərini ifadə edir. Bu mənada "şeytan" insanın daxili şeytani xüsusiyyətlərinə, pis əməllərinə işarə edir.
"Şuğul" sözü isə türk mənşəli olub, "xəbərçi", "çuğulçu", "fitnə-fəsad törədən" mənalarını verir. Söz, gizli-gizli, çox vaxt şər məqsədlərlə başqalarına xəbər aparan, araya fitnə salan, insanlar arasında nifrət toxumu səpən kəsləri ifadə edir.
Beləliklə, "şeytan-şuğul" sözü bir yerdə qəddar, hiyləgər, şər niyyətli, başqalarını aldadan və aralarına fitnə-fəsad salan insanları ifadə edir. Bu söz, insanın daxili şeytanlığının xarici əməllərdə özünü göstərməsini və nəticədə başqalarına zərər verməsini qabardır. "Sarımsaqoğlu kimi şeytan-şuğul qızıl vədindən ötrü işə girişir" cümləsində olduğu kimi, söz adətən mənfi kontekstdə, insanların mənfi əməllərini ifadə etmək üçün işlədilir. Söz, "şeytan kimi hiyləgər və çuğulçu" mənasını daha güclü və ifadəli şəkildə verir.
Qeyd edək ki, "şeytan-şuğul" sözü ədəbi üslubda, məcazi mənada işlədilən, emosional rəngli bir ifadədir. Gündəlik dil istifadəsində nadir hallarda rast gəlinir.