Şır-şır sözü Azərbaycan dilində təkrarlanan bir saitli onomatopoetik bir sözdür. Yəni, təbiətdəki bir səsin təqlididir. Əsasən, suların (çay, bulaq, yağış suyu) sürətli və nazik axıntısından, tökülməsindən yaranan səsi ifadə edir. Bu səs, suyun hərəkətinin intensivliyini və təbiətini bildirir. Suyun həcminin çox olmasına deyil, daha çox axının sürətli və nazik olmasına işarə edir.
Lüğətlərdəki “bir qaydada axan, tökülən sudan və ya yağışdan hasil olan səs” ifadəsi şır-şır sözünün əsas mənasını əhatə edir, lakin onun ifadə etdiyi nüansları tam olaraq əks etdirmir. Məsələn, “şır-şır” sözü suyun sakit və ağır axışını deyil, sürətli və nazik bir axınını ifadə etmək üçün işlədilir. Suyun daşlardan, səthdən sürüşərək axması kimi təsvirlər üçün daha uyğundur.
Şır-şır sözü, cümələrdə həm ismi, həm də zərfi funksiyada işlədilə bilər. İsmi funksiyada səsin özü məqsəd olur (məs: “Yağışın şır-şırı eşidilirdi.”). Zərfi funksiyada isə səsin xarakterini göstərir, əsas fellə birlikdə hadisənin təsvirini daha canlı edir (məs: “Səssiz dərədə su şır-şır axırdı.”, “Yağış şır-şır yağaraq torpağı isladırdı.”). Birinci cümlədə şır-şır suyun axış tərzinə işarə edir, ikinci cümlədə isə yağışın intensivliyinə və səsinə toxunur. Həmçinin, şairlər metaforik mənalarda da bu sözü işlədə bilərlər; məsələn, şır-şır sözü göz yaşlarının axmasını, qaynar suyun axmasını və ya başqa oxşar səsləri təsvir etmək üçün istifadə oluna bilər, lakin bu zaman onun əsas mənasından fərqlənməsi açığa düşür.
Onomatopoetik sözlərin mənası dəqiq şərtlərlə əhatə olunmur, çünki bunlar səs təqlidləridir və dəqiq bir müəyyənləşdirməyə imkan vermir. Ancaq kontekst bildirir ki, şır-şır sözü həmişə sürətli və nazik bir axından yaranan səsi ifadə edir.