Şüa (ər. شعاع - şua‘) sözü ərəb mənşəlidir və "işıq şüası", "parlaqlıq", "nur" mənalarını ifadə edir. Əsas mənası, günəş, ulduz və ya digər işıq mənbələrindən düz xətt boyunca yayılan işıq axınıdır. Bu, fiziki bir fenomendir və optikada ətraflı şəkildə öyrənilir. Şüanın dalğa və ya foton kimi təbiəti də müzakirə olunur.
Lüğətlərdə sadəcə "işıq telləri" ifadəsi ilə izah edilməsi qısadır. Daha geniş izahda şüanın monoxromatik (tək rəngli) və ya polixromatik (çox rəngli) ola biləcəyi, müxtəlif dalğa uzunluqlarına sahib ola biləcəyi, səpilmə, udulma və sınma kimi hadisələrə məruz qala biləcəyi qeyd olunmalıdır. Məsələn, göy qurşağının əmələ gəlməsi günəş şüalarının su damcılarında sınmasına əsaslanır.
Metaforik mənada "şüa" sözü "nur", "parlaqlıq", "səadət", "ümüd" kimi mücərrəd anlayışları da ifadə edə bilər. Məsələn, "səadət şüaları", "ümidin şüaları", "vətənə olan sevgisinin şüaları" kimi ifadələr işlədilir. Bu istifadədə şüa, müəyyən bir hissi və ya duyğunu ifadə edən simvolik bir təsvirdir.
Şüanın işləndiyi bəzi cümlələr:
- Günəş şüaları dənizə vuraraq gözəl parıltı yaradırdı.
- Ulduzların zəif şüaları qaranlıq səmanı bəzəyirdi.
- Onun gözlərindən səadət şüaları yayılırdı.
- Ümidin şüaları qəlbinə doldu.
- Lazer şüası dəqiq hədəfi vurdu.
- Röntgen şüaları sümüklərin daxili quruluşunu göstərdi.
Göründüyü kimi, "şüa" sözü həm konkret, həm də mücərrəd mənalarda geniş istifadə olunur və kontekstdən asılı olaraq mənası dəyişə bilər.