Tabü-tavan sözü farsca mənşəli olub, Azərbaycan dilinə fars dilindən keçmişdir. Lüğətlərdə əsasən "qüvvət", "qüdrət", "taqət" və "iman gücü" kimi tərcümə olunsa da, mənası daha geniş və çoxşaxəlidir. Sadəcə fiziki gücdən deyil, həm də mənəvi, iradi, ruhani gücdən, hətta ilahi qüvvətdən bəhs edə bilər. "Tabü" öz başına "taqət", "qüvvət" mənasını verir, "tavan" isə bu mənanı daha da gücləndirir, tamamlayır və genişləndirir. Beləliklə, "tabü-tavan" bir-birini tamamlayan iki elementin birləşməsi nəticəsində əmələ gəlmiş mürəkkəb bir söz olub, "həddindən artıq güc", "sonsuz qüvvət", "məğlubedilməz qüdrət" kimi daha dolğun bir məna ifadə edir.
Misal olaraq, verilən şeir parçasında ("Qalmamış məndə zərrə tabü-tavan; Məni qəhr et də, lakin atma, aman!") şairənin bütün fiziki və mənəvi gücünün tükəndiyi, tamamilə aciz qaldığı ifadə olunur. Burada "tabü-tavan" yalnız fiziki gücdən deyil, həm də ümidin, müqavimətin, özünü qorumaq qabiliyyətinin tükənməsindən bəhs edir. Yəni sözün mənası kontekstdən asılı olaraq dəyişə bilər.
Başqa cümlələrdə istifadəsinə nümunələr:
- Düşmənin tabü-tavanı qırıldı, qələbə bizə məxsus oldu. (Burada fiziki və hərbi gücdən bəhs olunur.)
- O, öz tabü-tavanı ilə bütün çətinliklərin öhdəsindən gəldi. (Burada iradi və mənəvi güc vurğulanır.)
- İman, insanın ən böyük tabü-tavanıdır. (Burada ilahi qüvvət və daxili gücə istinad edilir.)
Ümumiləşdirərək demək olar ki, "tabü-tavan" sözü həm fiziki, həm mənəvi, həm də ilahi qüvvəti, taqəti, qüdrəti ifadə edən çoxmənalı bir sözdür və onun tam mənası yalnız kontekstdə dəqiqləşdirilə bilər.