Tab-taqət sözü fars mənşəlidir və əsasən güc, qüvvət, taqət, tavan mənalarında işlənir. Lüğətlərdə verilən məna kifayət qədər ümumidir və sözün zəngin semantik potensialını tam əks etdirmir. Daha dəqiq bir izah vermək üçün sözün kontekstə bağlı olaraq nüanslı mənalarını da nəzərə almaq lazımdır.
“Tab-taqət” ifadəsi iki hissədən ibarətdir: “tab” və “taqət”. Hər iki söz də güc və qüvvəti ifadə edir, lakin bir az fərqli çalarlarla. “Tab” daha çox fiziki və ya psixi dözümlülük, səbr, müqavimət qabiliyyəti mənasında işlənərkən, “taqət” daha geniş mənada güc, qüvvət, imkan mənalarını əhatə edir. Bu baxımdan, "tab-taqət" ifadəsi bir-birini tamamlayan, gücü və dözümlülüyü birlikdə ifadə edən bir təkrar təkrar deyimdir. Belə ki, "tab-taqət qalmamış" deyərkən, insanın həm fiziki, həm də ruhi gücünün tükəndiyi, heç bir dözümlülük qalmadığı mənası nəzərdə tutulur.
Misal olaraq verilən şeir parçasında ("Qalmamış məndə zərrə tabü-tavan; Məni qəhr et də, lakin atma, aman!…") Zəhranın tamamilə gücsüz, ümidsiz vəziyyətdə olduğunu, hər cür dözümlülük və qüvvətinin tükəndiyini görürük. Burada "tabü-tavan" ifadəsi, əslində, "tab-taqət"in daha poetik, daha təsirli bir ifadəsidir. "Tavan" sözü burada "hədd, limit" mənasında işlənərək, gücün son həddinin çatdığını göstərir.
Ümumi olaraq, “tab-taqət” ifadəsi, gücün, qüvvətin, dözümlülüyün, səbrin və imkanların tükənməsini, həm fiziki, həm də mənəvi səviyyədə tənəzzülü ifadə etmək üçün işlədilir. Bu ifadənin ədəbi dilə xas olduğu və gündəlik danışıq dilində daha az rast gəlindiyi qeyd edilməlidir.