Tanrı sözü, kökü Türk dillərindən gələn və qədim türklərin inanclarında əsas yer tutan bir termindir. Müasir Azərbaycan dilində "Allah" sözünün sinonimi kimi işlənir və yüksək varlığa, kainatın yaradıcısına, hər şeyə qadir olan qüvvəyə istinad edir. "Tanrı" sözü, "Allah" sözündən fərqli olaraq, daha çox xalq arasında yayılmış, daha az formal və daha qədim bir ifadədir. Ədəbiyyatda, xüsusilə də qədim əsərlərdə, "Allah" sözü ilə yanaşı, tez-tez "Tanrı" sözünə də rast gəlinir. Bu iki sözün mənası arasında praktik olaraq heç bir fərq yoxdur, lakin üslubi fərqlər mövcuddur. "Allah" daha rəsmi və dini bir kontekstdə istifadə olunarkən, "Tanrı" daha az rəsmi və ədəbi bir dilə malikdir.
Misal olaraq, "Mənim tanrım başqalarına zərər verməz azad diləklərimdir" cümləsində "Tanrı" sözü, şəxsi inancı və müraciət formasını ifadə edir. Bu kontekstdə "Allah" sözü də eyni mənada işlənə bilər, lakin "Tanrı" sözü buradakı üsluba daha yaxşı uyğun gəlir. "Tanrı bəndəsi" ifadəsi isə "Allah bəndəsi" ilə eyni mənaya malikdir və yüksək varlığa inanan, ona itaət edən və onun əmrlərinə riayət edən şəxsi ifadə edir. Bu terminlərdə həm "Tanrı", həm də "Allah" sözü dinin əsas anlayışını, mənəvi bağlılığı və itaəti bildirir. Hər iki söz də müxtəlif dini məzhəblərdə və ədəbiyyatda geniş yayılmış və tez-tez işlənən ifadələrdir.
Qeyd etmək lazımdır ki, "Tanrı" sözünün etimologiyası, Türk dillərindəki "tengri", "teng" kimi köklərə dayanır və bu köklər "qüvvət", "səma", "göy" kimi mənaları əhatə edir. Beləliklə, "Tanrı" sözünün mənası, sadəcə "Allah"ın sinonimi olmaqdan daha genişdir və köklü mənəvi-fəlsəfi bir tarixə malikdir.