Təfriqə (ər. تفرقة - tafrīqa) sözü ərəb mənşəli olub, “ayrılma”, “ayrılıq”, “fərqləndirmə”, “parçalama”, “bölüşdürmə” kimi mənaları əhatə edir. Əsas mənası birliyin, bütövlüyün pozulması, parçalanmasıdır. Lüğətlərdə sadəcə “narazılıq nəticəsində aralarına ikitirəlik düşmə” kimi dar mənada izah olunsa da, təfriqənin daha geniş məna çalarları mövcuddur.
Təfriqə, sosial, siyasi və ya dini sferalarda fərqli qrupların, kəslərin, fikirlərin arasında qarşıdurma, ziddiyyət və nəticədə ayrılığa, parçalanmaya səbəb olan hər hansı bir haldır. Bu ayrılıq sadəcə olaraq narazılıqdan deyil, həmçinin fərqli inanclar, maraqlar, məqsədlər, siyasi baxışlar və s. səbəblərdən də yarana bilər. Müharibələr, inqilablar, bölgüçülük hərəkatları təfriqənin nəticələrinin bariz nümunələridir.
Təfriqə sözü cümlələrdə müxtəlif kontekstlərdə işlənə bilər. Məsələn:
- Xalq arasında artan təfriqə ölkənin sabitliyinə təhlükə yaradır. (Burada təfriqə sosial ayrılıq və qarşıdurma kimi işlənir)
- Onların arasındakı təfriqə illərlə davam etdi. (Burada təfriqə şəxsi münasibətlərdəki ayrılıq və kədər kimi ifadə olunur)
- Qrupun daxilində baş verən təfriqə onların uğursuzluğuna səbəb oldu. (Burada təfriqə qrup daxilindəki fikir ayrılığı və parçalanma kimi işlənir)
- Dini təfriqə cəmiyyətə ciddi zərər vurur. (Burada dini fərqlər nəticəsində yaranan ayrılıq və qarşıdurma nəzərdə tutulur)
Beləliklə, “təfriqə” sözünün mənasını sadəcə “narazılıq nəticəsində araya ikitirəlik düşmə” ilə məhdudlaşdırmaq düzgün deyil. Onun daha geniş, çoxşaxəli mənaları və müxtəlif kontekstdə istifadə formaları vardır. Bu sözün dəqiq mənası cümlədə işlənməsindən və kontekstdən asılı olaraq dəyişə bilər.