Təvazökar sifəti ərəb dilindən (“تواضع” - təvazö’ – təvazökarlıq, alçakgönüllülük) və fars dilindən (“…kar” – işarə edən şəkilçi) gəlmiş mürəkkəb bir söz olub, əsas mənası “özünü alçaltmaq”, “özünü kiçiltmək”, “təvazökarlıq göstərmək” deməkdir. Lakin bu məna müasir Azərbaycan dilində daha geniş şəkildə işlədilir. Söz özündə həm xarici davranış tərzinə, həm də daxili keyfiyyətə işarə edir.
Təvazökarlıq həm özünün qabiliyyətlərini, nailiyyətlərini aşağılamaq, həm də başqalarının qarşısında özünü böyütməmək kimi başa düşülür. Təvazökar insan öz üstünlüklərini gizlətməsə də, onları özünü böyütmək üçün vasitə kimi istifadə etmir. O, başqalarının nailiyyətlərini qiymətləndirir və onlara hörmətlə yanaşır. Təvazökarlıq təəssübkeşlik və özünüqoruma ilə qarışdırılmamalıdır. Təvazökar insan öz prinsiplərinə sadiq qalır, lakin öz fikirlərini başqalarına qəbul etdirmək üçün qüvvə istifadə etmir.
Misallar:
• Təvazökar adam həmişə başqalarına kömək etməyə hazırdır.
• Təvazökar alim öz kəşflərini böyütmədən elmi ictimaiyyətə təqdim edir.
• O, öz nailiyyətlərinə baxmayaraq, çox təvazökar idi.
• Bütün mülahizələrdən Firidun belə nəticəyə gəldi ki, Şəmsiyyə xanımla təvazökar danışmaq lazımdır. (Bu nümunədə təvazökarlıq şəxsi ünsiyyətdə səmimi və hörmətli davranış tərzi kimi izah olunur.)
Qeyd edək ki, “təvazökar” sözü sifət olaraq işlənir və adətən insanlara aid edilir. Lakin məcaz mənada başqa varlıqlara və hətta əşyalara da aid edilə bilər (məsələn, "təvazökar ev", "təvazökar həyat"). Bu istifadədə söz sadəlik, söykənməzlik, özünü göstərməmək kimi mənalar daşıyır.