Vurğu (is. qram.) Termin olaraq, vurğu kəlmədəki müəyyən hecanın və ya səsin digərlərinə nisbətən daha qüvvətli, aydın və ya uca səslənməsi deməkdir. Bu, həm səs-intonasiya xüsusiyyəti, həm də qrafik işarə kimi özünü göstərə bilər. Səs xüsusiyyəti olaraq, vurğulu heca daha uzun, daha yüksək tonlu və ya daha intensiv tələffüz olunur. Qrafik işarə olaraq isə, bir çox dillərdə (o cümlədən, Azərbaycan dilində) vurğulu hecanı və ya səsi göstərmək üçün xüsusi işarələr, əsasən, diakritik işarələr istifadə edilir. Məlumat üçün qeyd edək ki, vurğunun yeri kəlmənin mənasını dəyişməyə bilər (məs., Azərbaycan dilində), lakin bir çox hallarda vurğunun yeri sözün mənasını və hətta qrammatik formasını dəyişə bilər.
Vurğu, fonetika və orfoqrafiyanın əsas mövzularından biridir. Fonetikada vurğu, səsin ucalması, uzunluğu və intensivliyi ilə bağlıdır. Orfoqrafiyada isə vurğu əsasən yazılı dil üçün istifadə olunan diakritik işarə ilə qeyd olunur. Bu işarə, vurğunun yerini göstərməklə yanaşı, həm də həmin kəlmənin düzgün tələffüzünü təmin etmək üçün istifadə olunur. Məsələn, bəzi dillərdə eyni yazılan, lakin vurğunun yerinə görə fərqli mənalara malik sözlər mövcuddur. Bu baxımdan vurğu, leksik və qrammatik səviyyələrdə bir çox rol oynayır.
Azərbaycan dilində vurğu əsasən hecaya düşür, ancaq bəzi hallarda hərf səviyyəsində də vurğu müəyyən oluna bilər. Vurğunun yeri bəzən sözün mənasını dəyişsə də, əksər hallarda qrammatik formasını və ya çalarını dəyişir. Məsələn, "ata" və "atA" sözlərinin mənası fərqlidir. Eləcə də, bir çox iki və ya çoxhecalı sözlərin vurğunun yerinə görə müxtəlif mənaları ola bilər. Vurğunun düzgün qoyulması təmiz və düzgün tələffüz üçün vacibdir.
Vurğu, həmçinin ədəbiyyatda, xüsusilə poeziyada ritm və intonasiyanın yaradılmasında əhəmiyyətli rol oynayır. Şeir yazarkən şair vurğudan istifadə edərək oxumaq ritmini və musiqiliyini yaradır.