Məsrur sözü ərəb mənşəlidir (مَسرُور - masrūr). Azərbaycan dilində "şən", "şad", "şadman", "sevincli" mənalarında işlənən bir sifətdir. Lüğətlərdəki qısa izahı sözün əsas mənasını əks etdirir, lakin məsrurluğun daxili halını, şənin və şadlığın daha dərin və daxili bir təcəssümünü vurğulayır. Sadəcə "sevincli" olmaqdan daha çox, daxili bir rahatlıq, qəlb sülhü və tam mənada xoşbəxtlik hissinə işarə edir.
Məsrurluq, sadəcə bir anlıq sevincdən fərqli olaraq, daha davamlı və daxili bir vəziyyətdir. "Şən" və "şadman" sözləri ilə müqayisədə, "məsrur" daha zərif və poetik bir ifadədir. Misal üçün, "o şən idi" deyərkən bir qədər səthi bir sevinci ifadə edirik, "o məsrur idi" deyərkən isə daha dərin, ruhani bir xoşbəxtliyi nəzərdə tuturuq.
Ədəbiyyatda "məsrur" sözü tez-tez poetik təsvirlərdə, səkin və sakit bir mühitin fonunda daxili sülh və xoşbəxtliyi təsvir etmək üçün işlədilir. Verdiyiniz misal cümlədə ("… şəhər hürr və məsrur idi") şəhərin yalnız azad və sərbəst deyil, həm də daxili bir rahatlıq və xoşbəxtlik içərisində olduğunu vurğulayır. Sözün bu kontekstdə istifadəsi, şəhər sakinlərinin daxili vəziyyətinə işarə edərək, sadəcə fiziki vəziyyəti deyil, həm də emosional vəziyyəti əks etdirir.
Qısacası, "məsrur" sözü "şən", "şad", "şadman" və "sevincli" sözlərinin sinonimi olsa da, onlardan fərqli olaraq daha dərin bir məna daşıyır və poetik təsvirlərdə daha effektli istifadə olunur. Bu sözün seçimi, yazıçının mətnin üslubuna və emosiyasına daha çox diqqət yetirməsini göstərir.