Müsafirət (ər. سفر [safar] - səfər, səyahət sözündən) köhnə Azərbaycan dilində geniş istifadə olunan bir söz olub, “səyahət”, “səfər”, “uzaq məsafələrə getmə” mənalarını əhatə edir. Müasir Azərbaycan dilində “səyahət” və "səfər" sözləri daha çox işlənsə də, “müsafirət” sözü tarixi və ədəbi mətnlərdə rast gəlinir və müəyyən kontekstlərə daha yaraşır.
Mənası baxımından “müsafirət” sadəcə fiziki hərəkəti deyil, həm də müəyyən bir məqsədlə uzunmüddətli və ya qısamüddətli yola düşməyi, yeni yerlərlə, insanlarla tanış olmağı ifadə edir. Bu, “səyahət” və “səfər” sözlərinin mənalarını genişləndirərək dərinlik əlavə edir. Məsələn, “səfər” sözü daha çox işgüzar səyahətlər, rəsmi görüşlər üçün işlənərkən, “müsafirət” sözü daha çox macəra dolu, kəşf yönümlü səfərlər üçün uyğundur. “Səyahət” isə daha geniş məna kəsb edib, həm qısa, həm də uzun müddətli hərəkəti əhatə edir.
Cümlədə işlənmə nümunələri:
"Uzun illər sonra, atasının xatirəsinə, uğursuz müsafirətini tamamlamaq üçün doğma kəndinə qayıtdı." (Burada müsafirət, həyatında uğursuzluqla nəticələnən uzun bir səyahəti ifadə edir.)
"Gənc səyyahın Avropadan müsafirəti bir il davam etdi." (Bu nümunədə müsafirət, geniş miqyaslı, uzun müddətli səyahəti göstərir.)
"Qədim əlyazmalarında uşaqların müsafirət etdikləri əfsanələr qeyd olunub." (Burada müsafirət, fantastik və ya əfsanəvi bir səyahəti bildirir.)
Beləliklə, “müsafirət” sözünün müasir dilə nisbətən daha zəngin və köhnə bir leksik vahid olduğunu deyə bilərik. Kontekstdən asılı olaraq “səyahət” və “səfər” sözlərinin sinonimi kimi istifadə olunsa da, özünəməxsus stilistik rənginə malikdir və bəzi hallarda onların yerinə daha effektli işlənir.